Στις 20 Μαϊου του 2007, η Λάτσιο υποδέχεται στο στάντιο Ολίμπικο την Πάρμα. Το γεγονός όμως της ημέρας δεν είναι ο αδιάφορος βαθμολογικά αγώνας ανάμεσα στις δύο αγαπημένες μου ομάδες του κάλτσιο, αλλά η τελευταία παράσταση του Άντζελο Περούτζι. Ο πολύπειρος Ιταλός εισέρχεται στο παιχνίδι λίγα λεπτά πριν το τέλος και αποθεώνεται για την συνολική του προσφορά στο ποδόσφαιρο.
Ο άνθρωπος που αν δεν τον κέρδιζε η μπάλα θα δούλευε ως μασίστας ή παλαιστής, είναι ένας από τους κορυφαίους κίπερ της μεγάλης Ιταλικής σχολής διαχρονικά. Κατέκτησε πολλούς τίτλους με την σκουάντρα, την Γιούβε, την Λάτσιο, σε εγχώρια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Βρίσκεται επίσης στην λίστα με τους πιο ακριβοπληρωμένους τερματοφύλακες όλων των εποχών, ενώ κέρδισε 3 φορές στην καριέρα του τον τίτλο του καλύτερου τερματοφύλακα της Serie A. Μόνο αυτός και ο Τζίτζι Μπουφόν έχουν κερδίσει τον συγκεκριμένο τίτλο πάνω από μία φορά από το 1997 που ξεκίνησε να υφίσταται.
Σκέφτομαι πως όταν μια ημέρα αποσυρθεί από την ενεργό δράση ο Τζίτζι, ο Τόττι και δεν θυμάμαι αν απέμειναν άλλοι, θα κλείσει οριστικά μαζί τους κι ένας μεγάλος ποδοσφαιρικός κύκλος στην συνείδησή μου. Ένας κύκλος που η γενιά μας είχε την τύχη να απολαύσει σε όλο της το μεγαλείο από τις αρχές της δεκαετίας του 90′ μέχρι τα μέσα αυτής του ’00.
Μεγάλε Άντζελο (ή τύπε που ξεφορτώνεις τούβλα με την ίδια άνεση που παίζεις τέρμα, όπως έλεγε ο φίλος μου ο Νικόλας για εσένα), θα σε θυμάμαι πάντα!
