Το καλοκαίρι ζυγώνει στο Ξυλόκαστρο και είναι μια εποχή αυτή που διανύουμε που σε πολλά μοιάζει με τον Σεπτέμβρη και την ομορφιά του. Άνοιξη παντού, η φύση οργιάζει. Η φύση που βέβαια όσο πληγωμένη κι αν είναι από τον άνθρωπο πάντα βρίσκει τον τρόπο της. Μερικές φορές μπορεί να μοιάζει σκληρή, όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι, σκληροί είναι μόνο οι άνθρωποι. Με τη μηχανή σήμερα πήγα στη Συκιά και τον Πευκιά Ξυλοκάστρου. Ήλιος και ζεστούλα, οι παραλίες έτοιμες να υποδεχθούν του θερινούς επισκέπτες, το φως έπεφτε διάχυτο καθώς κι εκείνη η μεσημεριανή ησυχία, ικανή να ηρεμήσει τον καθένα. Η θάλασσα καταγάλανη, τσούχτρες δεν είδα για ακόμη μια φορά, αλλά κι όσες φορές είχα την “τιμή” να συνυπάρξω μαζί τους κατα το παρελθόν δεν με ενόχλησαν. Απαιτείται άλλωστε να μάθουμε να συμβιώνουμε με τα “δημιουργήματά” μας, απαιτείται και είναι στα σίγουρα η ενδεδειγμένη λύση προς το παρόν. Γιατί στην ουσία μόνο το παρόν έχουμε..

Δεν είναι που αγαπώ τον τόπο μου τόσο πολύ. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστώ ως τοπικιστής, την σιχαίνομαι αυτή την έκφραση. Απλά, το Ξυλόκαστρο ως “πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας”, ως “διαμάντι του Κορινθιακού κόλπου” θα είναι πάντοτε κάτι το ξεχωριστό. Κάτι σαν καλοκαίρι..

Φωτογραφίες – κειμενάκι: Στάθης Ντάγκας