Νόμιζα ότι μπορούσα να γράψω. Είχα μια εντύπωση πως αν έβαζα τις λέξεις σε μια σειρά, με κάποια λογική, με όσο το δυνατό λιγότερα λάθη, θα τα κατάφερνα. Κι αν μπορούσα να γράψω, θα μπορούσα κι εγώ να γίνω μια ημέρα ένας συγγραφέας. Όχι απαραίτητα μεγάλος, ούτε πολυδιαφημισμένος. Θα εξέδιδα όμως μια σειρά από διηγήματα και κάποια ποιήματα που από χρόνια έχω καταχωνιασμένα και τα δουλεύω κάθε τόσο. Νόμιζα..

Μα πως μπορείς να γράψεις και για ποιον αν δεν μιλήσεις για τους ανθρώπους και τον πόνο τους(;) Αν δεν μιλήσεις για την αδικία, αν δεν τη νιώσεις να σου τρυπάει τις σάρκες(;) Αν δεν πεις φθάνει για όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου και σε πνίγουν(;) Σε εποχές που είναι περισσότερο χυδαίες από ότι φαντάστηκες δεν μπορείς να γράψεις. Δεν μπορείς να βάλεις λέξεις σε λογική σειρά, κι αν το κάνεις κινδυνεύεις να γίνεις χυδαίος με τη σειρά σου. Δεν μπορείς να βρεις ένα όμορφο σημείο και να σταθείς όταν όλα εκεί έξω υποφέρουν. Από αδικία.

Όχι δεν μπορώ να γράψω λοιπόν. Θα περιμένω. Θα περιμένω γεμάτος από λέξεις και θυμό μέχρι ο άνθρωπος να επιστρέψει στον άνθρωπο. Μέχρι αυτές οι ανήθικες εποχές να εξαφανιστούν κι εύχομαι αυτό να γίνει σύντομα. Θα μείνω εδώ και τώρα ξέρω, πως για να γράψεις την ομορφιά πρέπει πρώτα να την έχεις φτιάξει. Ακόμη κι αν σε εμποδίζουν.