Στις ημέρες μας υπάρχει το ποδόσφαιρο των εκατομμυρίων, της διαφήμισης, του στοιχήματος, των ύποπτων προέδρων και ανθρώπων που καταπιάνονται με αυτό, όμως υπάρχει κάπου σε μια γωνίτσα, χωρίς προβολή συνήθως και το πραγματικό ποδόσφαιρο, εκείνο που μας αρέσει και αγαπάμε ακόμη.
Ο φίλος μου Γιώργος Καραγκούνης ανήκει στην δεύτερη κατηγορία που περιγράψαμε κάπως συνοπτικά παραπάνω. Από το περασμένο Σάββατο είναι πια ο γηραιότερος αθλητής που έχει πάρει συμμετοχή στην Γ’ Εθνική κατηγορία. Είναι ένας ρεκορντμαν με ένα ρεκορ που μάλλον πολύ δύσκολα θα καταφέρει κάποιος να “σπάσει” στο μέλλον. Σε ηλικία 48 ετών μπήκε να παίξει αλλαγή σε ένα ματς Γ’ Εθνικής με τα χρώματα του ΑΟ Ζευγολατιού απέναντι στην Προοδευτική. Αυτή η συμμετοχή έκανε τον γύρο της Ελλάδας και ο Γιώργος εισέπραξε πίσω όλα εκείνα που του χρωστούσε το ποδόσφαιρο, που υπηρέτησε αδιάκοπα και σχεδόν ερασιτεχνικά για μια ολόκληρη ζωή. Οι κόποι του δικαιώθηκαν και ο ίδιος μοιάζει να κέρδισε το πιο ακριβό πράγμα στον κόσμο, την μνήμη, την υστεροφημία.
Με τον Γιώργο συναντηθήκαμε πριν κάποια χρόνια στον Ηρακλή Ξυλοκάστρου. Τον βρήκα εκεί να παλεύει με ένα μάτσο πιτσιρίκια να κρατήσει την αξιοπρέπεια του συλλόγου σε μια εξόχως δύσκολη χρονιά. Παρότι άνθρωπος με υποχρεώσεις και οικογένεια, ήταν εκεί πρώτος στις προπονήσεις αλλά και στα ματς σε ένα πρωτάθλημα που περιμέναμε να τελειώσει για να ξεκινήσει η ανασυγκρότηση από την Β’ κατηγορία. Ο ίδιος όμως ξαναγράφω ήταν εκεί την ίδια στιγμή που αρκετοί άλλοι συντοπίτες μου, νεότεροι και πολυδιαφημισμένοι απουσιάζαν. Πιστός στο Κορινθιακό ποδόσφαιρο και στην μεγάλη η μικρή ιστορία κάποιων συλλόγων, δεν παράτησε ούτε λεπτό τον αγώνα του , ακόμη κι όταν το σκορ ήταν μεγάλο, ακόμη κι αν οι ήττες μερικές φορές έμοιαζαν με χαστούκια. Η κουλτούρα της πίστης στον αθλητισμό είχε ξεθωριάσει όμως ο Γιώργος έμοιαζε να έχει βγει ζωντανός από μια χούφτα πολέμους και να το διασκεδάζει στα σίγουρα. Παλαιάς κοπής μπαλαδόφατσα που με την ευγένειά του σε αιχμαλώτιζε ακαριαία. Αξιζε το δίχως άλλο στον συγκεκριμένο άνθρωπο το ρεκορ στην Γ’ Εθνική. Και αυτό το ήξερε καλά ο Παντελής Κολλιάκος. Το ήξερε και είναι ο μοναδικός προπονητής στο Νομό μας που θα σκέφτονταν να πράξει αυτό το υπέροχο που έπραξε το Σάββατο. Γιατί ο Παντελής ξέρει, γιατί ο Παντελής δεν ήταν μόνο ο κορυφαίος μπομπερ που όλοι θαυμάσαμε στο πρόσφατο παρελθόν και που έφτασε μέχρι την Α’ Εθνική, ούτε ο σύγχρονος κόουτς που μπορεί να καταφέρει πολλά. Είναι και ψυχή των γηπέδων, είναι και μυαλό που αγαπάει τόσο την μπάλα όσο ελάχιστοι στη χώρα μας.
Το Σάββατο θαυμάσαμε το μεγαλείο δύο ανθρώπων του αθλητισμού και το είχαμε απόλυτη ανάγκη να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Γράφω το παρόν κείμενο σαν “ευχαριστώ” και για τους δύο και εύχομαι να συνεχίσουν με την ίδια αγάπη για αυτό που κάνουν χωρίς να αλλάξουν ούτε ένα στοιχείο από τον χαρακτήρα τους. Το τοπικό ποδόσφαιρο τους έχει ανάγκη.
*Η φωτογραφία που έκανε τον γύρο της Ελλάδος, για την ιστορία είναι τραβηγμένη σε ένα ματς στον Συνοικισμό της Κορίνθου πριν μερικά χρόνια, ΠΑΣ Κύψελος – Ηρακλής Ξυλοκάστρου – Α’ΕΠΣ Κορινθίας.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
