Αυτή την μικρή πληθυσμιακά χώρα που ξανοίγεται από την από εδώ πλευρά του ποταμού (κόλπου) Ρίο Ντε λα Πλάτα, εμείς οι Έλληνες πάντοτε την είχαμε στην καρδιά μας. Δεν ξέρω γιατί, ανεξήγητα με κάποιο τρόπο. Κι εκείνοι όμως είναι φιλέλληνες, όπως και είναι επίσης μεγάλος ο αριθμός των συμπατριωτών μας που έχουν μεταναστεύσει στα χρόνια εκεί.
Ποδοσφαιρικά τώρα η Ουρουγουάη είναι σίγουρα μια από τις αγαπημένες Εθνικές ομάδες. Μια ποδοσφαιρική σχολή που διαχρονικά μεγαλώνει το μύθο της, η θρυλική “σελέστε”. Λίγες ώρες μετά από ακόμη μια πρόκριση στους ’16’ ενός μουντιάλ, θέλησα να γράψω δύο λόγια για τον προπονητή της, τον Οσκαρ Ταμπάρες.
Ο κύριος Ταμπάρες είναι πια 71 χρόνων. Πάσχει εδώ και μερικά χρόνια από μια σπάνια νευρολογική ασθένεια που του προκαλεί κινητικά προβλήματα. Στις καλές ημέρες κυκλοφορεί με πατερίτσες, στις κακές με αμαξίδιο όταν οι πόνοι είναι αφόρητοι. Κι όμως, ακόμη κι έτσι ταξίδεψε στην Ρωσία με την ομάδα του, με τα “παιδιά” του και έχει φθάσει ήδη αρκετά μακριά.
Όταν έφυγε ο κοουτς από την Μπόκα Τζούνιορς μεσολάβησε αρκετός καιρός για να αναλάβει την Εθνική της χώρας του. Το έκανε μόνο έπειτα από την συμφωνία με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας του, πως το επιτελείο του θα αναλάμβανε την εθνική σε όλες τις ηλικίες. Θα λειτουργούσε δηλαδή και πάλι ως “δάσκαλος” και θα διαμόρφωνε τον χαρακτήρα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος από την αρχή.
Τα αποτελέσματα εμφανή. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε κάτι παραπάνω γιατί το έργο μιλάει από μόνο του. Το κακό είναι πως στον σύγχρονο κόσμο ελάχιστα μέσα θα προβάλουν αυτή την ιστορία. Σημασία για τα μίντια έχουν οι ευκαιριακές επιτυχίες, οι διαφημίσεις, το γρήγορο κέρδος. Όχι η συστηματική δουλειά, η ιδεολογία, η αξία και ο δάσκαλος. Ο δάσκαλος άλλωστε όπως έλεγε και ο δικός μας αείμνηστος Λιαντίνης “χάθηκε στις ημέρες μας”.
Οι Ουρουγουανοί δεν σκέφτονται όμως καθόλου έτσι και τους λατρεύω γι’αυτό. Λατρεύω την κουλτούρα τους και σίγουρα μια ημέρα θα καταφέρω να ταξιδέψω εκεί. Στο DNA τους κυλά το αίμα των “Τσαρούα”, των ηρωικών αυτόχθονων ινδιάνων που ήταν οι πρώτοι που δεν έπαψαν στιγμή να μάχονται ενάντια των πρώτων αποίκων που έφθασαν εκεί, από πολύ νωρίς. Μπορεί να κυνηγήθηκαν, μπορεί να σφαγιάστηκαν, όμως πάλεψαν για τη γη τους, χωρίς να φοβηθούν λεπτό κι ας ηττήθηκαν τελικά.
Στο σπίτι του ο Όσκαρ Ταβάρες έχει κρεμασμένο ένα πίνακα με τα λόγια του Τσε Γκεβάρα “να γίνεις σκληρός χωρίς να χάσεις την τρυφερότητά σου”. Σε αυτά τα πρότυπα κινείται η εκπαίδευση τις ακαδημίες της Εθνικής και αυτό είναι έργο ενός ανθρώπου που περπατά με το ζόρι, σε πείσμα των καιρών για το συνολικό καλό, για την πατρίδα του, για τα “παιδιά” του, για το πνεύμα των μαχητών “Τσαρούα” και για την Σελέστε.
Κυρίες και κύριοι ο Όσκαρ Ταμπάρες.
- Στο συλλογικό φαντασιακό των Ουρουγουανών, οι Τσαρούα, και το πνεύμα τους, η garra charrùa, εκφράζουν με αυθεντικό τρόπο αυτό που είναι οι ίδιοι κι αυτό που είναι το ποδόσφαιρό τους. Να πολεμάς με πάθος μέχρι το τέλος, να τα δίνεις όλα χωρίς να υπολογίζεις, να θυσιάζεσαι για το κοινό καλό.
