Θυμάμαι πως κάθε καλοκαίρι που ήταν ποδοσφαιρικό, δηλαδή όταν ήταν προγραμματισμένο euro ή μουντιάλ, σχεδόν από 2 – 3 μήνες πριν περιμέναμε πως και πως να ξεκινήσει. Από μικρά, με τις εφημερίδες, με τις ειδήσεις να περιμένουμε εκείνο το 5λεπτο που είχε ο Σωτηρακόπουλος κάθε βράδυ για να μάθουμε κάτι φρέσκο. Τα χρόνια κύλησαν, η πληροφορία έρχεται πολύ πιο εύκολα, το ποδόσφαιρο άλλαξε, όμως μαζί χάθηκε και αρκετός ρομαντισμός.
Ναι ναι, ξέρω, το ποδόσφαιρο σήμερα είναι ασύλληπτα γρήγορο, έχει φοβερούς αθλητές, έχει μηχανές που δεν κοπιάζουν ποτέ, όμως δεν έχει αυτό το κάτι που είχε. Λείπει η φινέτσα, η μαγεία..
Μουντιάλ 2018 λοιπόν χωρίς Ιταλία και Ολλανδία. Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί κάτι τέτοιο; Θα μου πεις, οκ, κι άλλες χώρες έχουν μείνει εκτός, εκεί κόλλησες; Ναι εκεί. Δεν θα είναι το ίδιο χωρίς αυτές τις δύο. Χωρίς τους ατζούρι και του θρυλικούς “οράνιε”, τις τουλίπες.
Θα παρακολουθήσουμε λοιπόν και αυτό το μουντιάλ, καλά να είμαστε. Η καψούρα για το πετσί που το κυνηγούν 22 δεν τελειώνει έτσι εύκολα άλλωστε. Με μισή καρδιά; Πάντως θα το παρακολουθήσουμε. Απούσας της Ιταλίας τα αισθήματα με οδηγούν στην Λατινική Αμερική πια, στο σκληρό καρύδι που λέγεται Ουρουγουάη. Με Σουάρες και Καβάνι μπροστά, με όλους τους “αλήτες” παρά πίσω (έστω κι αν δεν θα είναι πια μαζί τους ο Αρέβαλο Ρίος), τα πάντα είναι πιθανά για την Σελέστε. Από εκεί και ύστερα η Αργεντινή επίσης έχει τις ίδιες καλές πιθανότητες, όπως και την αγάπη μου. Μπορεί ο Σαμπάολι να τρελάθηκε και να άφησε τον Ικάρντι στον Ιταλικό Βορρά, αλλά η αλμπισελέστε διέθετε ανέκαθεν γαλαξία αστέρων. Αρκεί να διώξει από πάνω της την κατάρα του λουζερ.
Καλό μουντιάλ σε όλους!