Η δύναμη της συνήθειας κι ένα δυνατό συνάχι που χθες με είχε οδηγήσει στα όρια των δέκατων πυρετού αλλά και σε κομμάρες, με έκαναν να ξυπνήσω σήμερα Χριστούγεννα νωρίς το πρωί. Όπως κάθε ημέρα, εδώ και χρόνια. Υπό άλλες συνθήκες θα πήγαινα στην εκκλησία, πάντα μου άρεσε να πηγαίνω το πρωί της γέννησης του Χριστού. Όμως δεν μου έφταιξαν σε τίποτα οι άνθρωποι ώστε να τους κολλήσω καμία γρίπη, θα ήταν κάπως ανεύθυνο από μέρους μου.
Έτσι έφτιαξα καφέ ζεστό και κάθισα να παρατηρώ έξω τον χειμώνα. Δεν πέρασε λίγη ώρα κι άνοιξα την τηλεόραση. Όχι επειδή είμαι φαν της τιβι, ούτε γιατί είχα καμία έλλειψη από δαύτην. Υπολόγισα όμως ότι θα μπορούσε σήμερα να είχε κάποια παλιά ταινία από εκείνες τις ασπρόμαυρες που μου αρέσουν όσο τίποτα. Μαντέψτε. Υπήρξα τυχερός κι έπεσα πάνω στο “It’s a Wonderful Life” (1946) με πρωταγωνιστή τον Τζεϊμις Στιούαρτ. Μια άκρως Χριστουγεννιάτικη ιστορία, ένα κόσμημα του Αμερικανικού και παγκόσμιου σινεμά διαχρονικά.
Χιονισμένες μικρές πολιτείες, άνθρωποι που στις γιορτές έρχονται κοντά και στηρίζουν στη δύσκολη ο ένας τον άλλο, στολισμένα δεντράκια και τραγούδια με το πιάνο, ψητό φαγητό, σφιχτές σχέσεις. Το ότι αυτή η εικόνα εορτών βγαίνει μέσα από μια ταινία του 1946, ηθοπλαστική που ήθελε να περάσει μηνύματα και που απέτυχε εισπρακτικά πριν μπει με την πάροδο του χρόνου στην ακαδημία, δεν σημαίνει κάτι. Η μπορεί να σημαίνει και πολλά. Δεν μπορεί άλλωστε παρά κι εμείς εδώ στην χώρα μας, να θυμόμαστε πως οι γιορτές, η κοινωνία, οι ανθρώπινες σχέσεις, ήταν εξόχως διαφορετικές από ότι είναι σήμερα. Δεν μπορεί παρά να μη μας λείπουν κάποια πράγματα και μάλιστα έντονα. Αν όχι, τότε ακόμη χειρότερα, το πρόβλημα με την πάρτη μας είναι μεγαλύτερο από όσο φανταζόμαστε ή πιστεύουμε.
Αφού ήρθε το happy end με τον Στιούαρτ να τραγουδά αγκαλιασμένος με την οικογένεια του και όλη την πόλη τραγούδια στο πιάνο, είπα να ντυθώ και να βγω στον δρόμο. Μου αρέσει τα πρωϊνά των μεγάλων γιορτών να κάνω βόλτα στην πόλη που είναι ήσυχη. Παρατηρώ πολύ πιο καθαρά τα πράγματα, καταλαβαίνω πιο βαθιά.
Κι έτσι, στον δρόμο πια, που δεν είχε χιόνι παρότι το τοπίο ήταν χειμερινό. Που δεν είχε στολισμένα δέντρα ή άγιους Βασίληδες να κρέμονται από τα μπαλκόνια. Που δεν είχε Χριστούγεννα όπως θα θέλαμε να έχει. Προσπάθησα όμως και δεν με πήρε από κάτω. Σε τι θα ωφελούσε κάτι τέτοιο (;)
Αφού τελείωνα τη βόλτα μου λοιπόν, σκέφτηκα σε παράφραση τα λόγια κάποιου σοφού που δεν θυμάμαι ποιος ήταν.. “Τα Χριστούγεννα αν δεν τα βρεις, τα φτιάχνεις”.
Να είσαστε όλες και όλοι καλά! Να είμαστε πάντα παιδιά! Οι ευχές μου!
