Που πήγε η μουσική;

Πόσο καιρό έχω να ακούσω μουσική ρε; Από τη “δική μου” μουσική, όχι από εκείνες που περισσεύουν στα διάφορα βιντεάκια των σοσιαλ. Μουσική που να εξημερώνει, να ταξιδεύει, να χαροποιεί, να σε κάνει να θέλεις να χορέψεις, να στενοχωρεί και μέσα από τη στενοχώρια να οδηγεί σε νέους δρόμους; Πόσος καιρός πηγαίνει; Ούτε ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, ούτε στο στικάκι κάτι, ούτε στο σπίτι από τον υπολογιστή με τα μικρά ηχειάκια που ήταν ότι έπρεπε. Κάποτε δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Έγραφα γι’ αυτήν, έπαιζα στο ραδιόφωνο, έπαιζα στην παμπ και όπου μου δίνονταν η ευκαιρία. Δεν υπήρχε ημέρα να μην ακούσω. Ωφελούσε τη σκέψη, έκανε τη ζωή υποφερτή, γεννούσε ιδέες, γεννούσε τέχνη ως τέχνη που ήταν, με έφερνε πιο κοντά στα πράγματα και τους ανθρώπους.

Κάπου διάβασα πως η μουσική έχει πεθάνει πια. Το έλεγε χρόνια πριν σε μια συνέντευξή του ένας μεγάλος καλλιτέχνης που τώρα αδυνατώ να θυμηθώ το όνομά του. Η μουσική πέθανε. Τι κρίμα. Μαζί της λέει πήρε και πολλά άλλα που φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί πλήρως. Μαζί της πήρε και τη ζωή όπως την ξέραμε. Τι κρίμα. Η εποχή των κομπιουτερ είναι πια εδώ.