«Αγόρι μου, η ζωή πολλές φορές είναι σαν μια ψευδαίσθηση, μια διαρκής κίνηση χωρίς να ξέρεις το γιατί, στο λέω εγώ που έκανα τόσα χρόνια στον Καναδά, που έφτιαξα μαγαζιά, έβγαλα λεφτά, μεγάλωσα την οικογένειά μου. Σαν μια ψευδαίσθηση αλλά αξίζει, είναι το μόνο που έχουμε. Κάτσε να σου ψήσω καφέ να κάνουμε το τσιγαράκι μας».
Εγώ δεν ήμουν τότε ούτε είκοσι χρονών. Ο κυρ – Γιάννης είχε πατήσει τα 75. Βοηθούσε τα πρωινά στις αγορές των προϊόντων που χρειάζονταν ο μάγειρας για να βγει το μενού της ημέρας. Καθημερινά κι επειδή συχνά καθυστερούσα να φθάσω στο μαγαζί, πήγαινα και τα έβρισκα όλα έτοιμα. Δεν μου κόστιζε τίποτα παρά μόνο ένα καφεδάκι ελληνικό και κανένα μισάωρο κουβεντούλα. Κέρδιζα σοφία χωρίς να έχω τη γνώση εκείνη τη στιγμή ότι την κέρδιζα. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια πια για να καταλάβω τι εννοούσε ο φίλος μου ο κυρ – Γιάννης.
Κοιτάζω πίσω συχνά, βλέπω σε όνειρα τον παλιό μου εαυτό χωρίς ωστόσο να ζω στο παρελθόν. Ποιος ήμουν και ποιος έγινα. Είναι φορές που βουρκώνω από περηφάνια για το εγώ μου, κι άλλες που περπατώ στο δρόμο και νιώθω σαν μικροσκοπικό πραγματάκι. Μάλλον έμεινα πολύ καιρό σε ετούτη την πόλη και την έμαθα τόσο καλά όσο κι εκείνη με ξέρει. Όπου και να κοιτάξω εδώ, βρίσκω κομμάτια από εμένα. Στο δάσος, στη θάλασσα, στα γήπεδα, τα σχολεία, στην ακρογιαλιά, στην πλατεία. Παντού κομμάτια μου ζωντανά και μερικά τόσο πεθαμένα που τρομάζουν.
«Η ζωή πολλές φορές είναι σαν μια ψευδαίσθηση..». Δεν ξέρω αν ήθελε να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη ο φίλος μου και το κακό είναι ότι δεν μπορώ να τον ρωτήσω πλέον. Σίγουρα είναι κάτι που δεν μαθαίνεται η ζωή καλέ μου φίλε, ίσως και να είχες δίκιο. Δεν είναι ποδήλατο να εκπαιδευτείς άπαξ, δεν είναι μάθημα ιστορίας ούτε μαθηματικά. Είναι όνειρο και κάπου – κάπου ουτοπία. Από το μυαλό μας εξαρτάται τι από τα δύο θα υπερισχύσει. Τα έχω βιώσει και τα δύο, τα βιώνω και τα δύο.
Περπατώντας σήμερα στους άδειους δρόμους θυμήθηκα ποιος ήμουν και ποιος έγινα. Μη με ρωτήσετε, δεν έχω απάντηση. Είναι από τις φορές που δεν ένιωσα τίποτα. Ούτε περηφάνια ούτε μικρό πραγματάκι. Το μόνο δεδομένο πως είναι πολλά τα χρόνια του αγώνα, και είναι κάπως κουραστικά να περπατάς μέσα σε αυτά πάντοτε όρθιος.
#Ημερολόγιο καραντίνας
Γράφει ο Σ.Ν “Chinaski”
Επηρρεασμένος βαθύτατα από το ψυχογράφημα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που παρακολούθησα απόψε.
