Όταν φθάνει το πράγμα στο «ανθρώπινο ενδιαφέρον» να φεύγετε μακριά. Το “ανθρώπινο ενδιαφέρον’ έχει σκοτώσει περισσότερους μέσα στους αιώνες από όλους τους πολέμους. Το «ανθρώπινο ενδιαφέρον» είναι η υποκρισία που γεννάται μέσα από τις τύψεις για όλα όσα δεν κάναμε για τους ανθρώπους τη στιγμή που έπρεπε. Γιατί τις στιγμές που πρέπει να κάνουμε το σωστό τις αναγνωρίζουμε, όμως δεν το κάνουμε. Μένουν μετά τα δακρύβρεχτα και υποκριτικά της συνείδησης μας να μιλάνε για «ανθρώπινο ενδιαφέρον».

Κάθε ημέρα εκεί έξω είναι μια μάχη, μια μάχη για να βγει κανείς ζωντανός από το πολύ «ενδιαφέρον». Αν τα καταφέρνεις κάπου κάπου, μοιάζει σαν να έχεις βγει ζωντανός από μια χούφτα πολέμους. Μόνο που όλο και σπανιότερα πια η κοινωνία μας τα καταφέρνει, όλο και σπανιότερα πια εμείς ως μονάδες της τα καταφέρνουμε.. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε να αλλάξει αυτό και όλα να τεθούν υπό νέες βάσεις, ουσιαστικά ανθρώπινες. Ως τότε, μου έρχεται στο νου ένα βιβλίο του Λουντέμη που είχε τίτλο : «Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους».

Σ.Ν. “Chinaski”