Μεγάλωσες πια κι η λύπη σου, όσο βαθειά,
δε σε πονά.
Έμαθες πια πως ο πόνος που σε βαραίνει σήμερα,
αύριο θα ‘ναι αδύναμη κι ίσως ακατανόητη ανάμνηση.
-Όπως οι παλιοί, δυσβάσταχτοι τότε, πόνοι σου-
Το ξέρεις πια πως κάθε νέα λύπη θα σε αγγίζει όλο και λιγότερο.
Και μαζί και οι χαρές θα σε αγγίζουν όλο και λιγότερο.
Και το πρόσωπό σου, που κάποτε το συναίσθημα το γέμιζε ρυτίδες,
τότε θα αντανακλά απάθεια.
Κι όσο γερνάς και ξεφυσάς σιγά σιγά τη ζωή απ’ τα πνευμόνια σου,
ένας μόνο φόβος θα σε συνοδεύει.
Μην η καρδιά σου σταματήσει να χτυπά,
όσο είσαι ακόμα ζωνταντός.

Πηγή: www.blogopaignio.gr