Όπως είχαμε σημειώσει λίγο καιρό πριν, τα έντονα φαινόμενα συνεχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Νερά με τον τόνο που δεν βρίσκουν διέξοδο, πανό ντροπής σε ποδοσφαιρικά παιχνίδια, λάσπες, λάβα και καταστροφή, εκλογικές διαδικασίες με παντελής την απουσία πολιτικής ουσίας, πολιτικής συζήτησης, ουσιαστικής συζήτησης, εικόνες και σκέψεις μαύρες και άραχνες μα και σε πολλές περιπτώσεις εικόνες γελοίες.

Το ξεχαρβάλωμα ή συμβαίνει και με την τόση πληροφορία αλλά και το φτιασίδωμα αδυνατούμε να το αντιληφθούμε, ή απλά δεν συμβαίνει και όλη αυτή η αίσθηση βρίσκεται στο πλαίσιο της “τοξικότητας”, που αποτελεί μια έκφραση που έχει παίξει πολύ τους μήνες που πέρασαν πριν και μετά τις βουλευτικές εκλογές στη χώρα.

Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει κανένα σημείο σύγκλισης ανάμεσά μας. Μάλιστα αυτό δεν είναι αίσθηση μα πραγματικότητα. Χιλιάδες απόψεις πετάνε πάνω απ’ τα σύρματα, μέσα στον κυβερνοχώρο, έξω στους δρόμους, πάνω από τις ταράτσες. Μια Βαβελ ακατανόητη, ένα τέρας που εκθρέψαμε και αδυνατούμε πλέον να κατανοήσουμε.

Τα έντονα φαινόμενα θα συνεχιστούν. Υπάρχουν μάλλον ακόμη πιο έντονα φαινόμενα για να γνωρίσουμε εκεί έξω, εδώ μέσα, μέσα μας.