Για μια ή και περισσότερες φωτογραφίες γίνονται όλα. Εκεί έξω δεν έχει σημασία πως έχουν τα πράγματα. Σημασία έχει το πως δείχνουν, πως τα παρουσιάζουμε, πως τα φτιάχνουμε και θέλουμε να τα πλασάρουμε. Η πραγματικότητα έχει απαξιωθεί σχεδόν πλήρως. Κάνω ένα πάρτυ και περνάω άθλια όπως το ίδιο περνούν οι φίλοι μου μαζί. Όμως φαίνεται ότι τα περάσαμε τέλεια, σουπερ ουάου και φτιάξαμε ένα βιντεάκι με ωραία μουσική να συνοδεύει τις φωτογραφίες που λαμπιρίζουν στη νύχτα. Μάθαμε λοιπόν σε αυτή τη διαδικασία να βάζουμε όση περισσότερη τέχνη μπορούμε, να αλλάζουμε την αλήθεια ξαφνικά, χωρίς ωστόσο να έχουμε ποτέ μας καταλάβει το γιατί. Γιατί βρε αδερφέ; Γιατί κινούμαστε μόνο για να φαινόμαστε; Τι φταίει και είμαστε χάλια στην πραγματική ζωή; Μήπως στρουθοκαμηλίζουμε και βγάζουμε τα μάτια μας από μόνοι μας;

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με εκείνους που διαχειρίζονται τις τύχες μας. Εκείνους δηλαδή που εμείς ανέκαθεν τοποθετούσαμε στις θέσεις που καθορίζουν τις τύχες των ανθρώπων σε ένα σημαντικό βαθμό. Προπαγάνδα και άγιος ο θεός. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στα φωτογραφικά πλαίσια. Ουσία μηδέν ή και κάτω του μηδενός. Κανένα ενδιαφέρον, καμία προσπάθεια, τίποτα. Συνεχίζουμε όμως να μας αρέσει η φάση, γι’ αυτό χειροκροτούμε ακόμη. Χαιρόμαστε με το ψέμα και είμαστε τόσο χαζοί που νομίζουμε πως μοιάζοντάς τους, ή συνεχίζοντας να αδιαφορούμε, κάτι θα αλλάξει δραματικά. Αλλά με την αδιαφορία και την απάθεια δεν άλλαξε ποτέ τίποτα.

Έτσι λοιπόν το πάρτυ που φάνηκε να είναι τόσο προχώ και καλή φάση στο ίνστα, με τις ωραίες φωτογραφίες και το γαμάτο βιντεάκι ήταν μάπα τελικά. Κανείς μας δεν πέρασε καλά. Η δυστυχία και η απόγνωση της καθημερινότητας δεν κατάφερε να βγει από το μυαλό μας.

Δεν πειράζει..