Κάθομαι και παρατηρώ κυρίως μέσα από το facebook τι συμβαίνει έξω από τα ποδοσφαιρικά (και πολύ λιγότερο τα μπασκετικά) γήπεδα. Με τον όρο “έξω” δεν εννοώ στις κερκίδες, αλλά μακριά από αυτές και γενικότερα μακριά από τον αθλητισμό καθώς φαίνεται. Πως αλλιώς να χαρακτηριστεί όλη αυτή η ατελείωτη γκρίνια, η παραφιλολογία, το παρασκήνιο; Πως αλλιώς να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι λιγότερα ξέρουμε για τους αθλητές και το αγωνιστικό κομμάτι και περισσότερα για τις προσωπικές κόντρες εξωαγωνιστικών προσώπων; Πως να χαρακτηριστεί αυτός ο πόλεμος των ανακοινώσεων;
Η συνολική εικόνα του ποδοσφαίρου κυρίως στη χώρα μυρίζει θανατίλα. Μυρίζει ναφθαλίνη, έχει κουράσει, είναι τριτοκοσμική. Αποτυπώνεται άμεσα άλλωστε και στην βαθμολογική κατρακύλα στην Uefa. Πως θα πουλήσει ένα προϊόν που πυροβολείται διαρκώς; Απλά δεν πουλάει. Και καλά η κεντρική σκηνή. Αλλά στα ερασιτεχνικά; Το λαοφιλέστερο άθλημα ήταν ανέκαθεν ένας πόλος έλξης για κάθε είδους άνθρωπο και αυτό τα λέει όλα.
Σε πρωταθλήματα που ο αγώνας για επιβίωση των ομάδων είναι τεράστιος, αφού η χώρα είναι διελυμένη κυριολεκτικά, να καθόμαστε και να ασχολούμαστε με ανούσιες ιστορίες; Αντί να προστατέψουμε το ποδοσφαιράκι, αντί να του δώσουμε τη δύναμη όλοι μαζί να πάει ένα βήμα παραπέρα; Ρητορικές όλες οι ερωτήσεις και δεν περιμένω απάντηση από πουθενά και κανένα. Ούτε με το ερωτηματολόγιο που παραθέτω προσπαθώ να ενοχλήσω πρόσωπα ή καταστάσεις. Όχι, να μου λείπουν αυτά εμένα, εγώ είμαι αθλητής και λάτρης του αθλητισμού. Βουτάω τη φωτογραφική μου και τραβάω στα γήπεδα να συναντήσω του πραγματικούς πρωταγωνιστές, αυτούς που ιδρώνουν, εκείνους που καρδιοχτυπούν για την αγαπημένη τους φανέλα, όσους αγαπούν τον αθλητισμό στ’αλήθεια.
Η “δημοσιογραφία” και το σύστημα της είναι εκείνη που ευθύνεται για τα περισσότερα κακώς κείμενα στην ελληνική πραγματικότητα. Η δημοσιογραφία, παγκοσμίως, από λειτούργημα που ήταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και μέχρι τα μέσα του, έφτασε να γίνει μια φαρσοκωμωδία στο δεύτερο μισό του και μέχρι τις ημέρες μας. Δεν γινόνταν να αποτελέσει εξαίρεση η χώρα μας.
Ακολουθεί κατα πόδας η αμορφωσιά (κοινωνική και πνευματική) σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Η μόρφωση δεν έχει να κάνει με τους βαθμούς στο σχολείο. Απαιτεί πολλές ερμηνείες σαν έννοια και χρειάζεται χρόνο. Ένα απλό παράδειγμα η βία στα γήπεδα. Η πραγματική ή η λεκτική. Το να βρίζεις αθλητές, διαιτητές, μανάδες και λοιπούς συγγενείς. Θα τελείωσει άραγε ποτε αυτό το θλιβερό επίσης φαινόμενο; Ή τέλος πάντων θα μαζευτεί κάπως; Θα ξεστραβωθεί ο έλληνας να ανοίξει τα ματάκια του, να διαβάσει κανένα βιβλίο, να κατανοήσει ότι εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου τελειώνει η δική του και πως όλοι έχουμε τα ίδια διακιώματα μεταξύ μας;
Ελπίζω πως η δική μας γενιά θα κάνει τα πράγματα στο μέλλον να είναι καλύτερα. Ελπίζω ότι η γενιά μας θα ξεφύγει από την πεπατημένη των γονέων που κατέστρεψε τα πάντα, με το πρόσχημα της αγάπης, στον αθλητισμό και παντού. Δεν μπορώ να ελπίζω σε κάτι άλλο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο και μάλλον δεν θα γίνει ποτέ, όμως είμαι γνήσιος ρομαντικός και δεν θα πάψω να ελπίζω.
Ως τότε, μη σταματήσουμε να χαμογελάμε και να παλεύουμε. Να ψάχνουμε μόνο για το καλό, αρκετά με την ασχήμια.
Καλή Κυριακή σε όλους!
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
