Είχα πει θα φύγω εγώ, το ξέρω. Ουσιαστικά εγώ έφυγα δηλαδή χωρίς ωστόσο να γνωρίζω για που. Είχα αποφασίσει να μαζέψω μερικά κομμάτια, να συνθέσω ξανά κάτι και να φύγω. Η στασιμότητα λέει δεν κάνει καλό στην υγεία και σίγουρα είχα την ευκαιρία να το βιώσω. Δεν κάνει καλό. Ούτε να κλειδώνει κάπου το μυαλό, ούτε να περιμένεις το αύριο, ούτε να ελπίζεις ελπίδες που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Σε κάποια σημείωση του ο Χεμινγούει – που ξέχωρα από τα υπόλοιπα υπήρξε θαυμάσιος συγγραφέας και δεν το λέω εγώ αλλά εκείνοι που ξέρουν – έγραφε: “Μια ημέρα δεν είναι καλή πια όταν περιμένει το αύριο” ή τέλος πάντων κάπως έτσι. Έλα λοιπόν εσύ και βάλε το αυτό στο νου το δικό μου και το δικό σου. Εδώ ούτε ο ίδιος δεν τα κατάφερε και κατέληξε όπως είχε καταλήξει.

Κι έφυγα. Δεν πήρα τίποτα μαζί όμως λησμόνησα να αφήσω πίσω τη “φυλακή” μου. Την κουβαλούσα εντός. Έτσι λοιπόν μετά από λίγο, κατανόησα πικρά πως όπου κι αν πας, όπου και αν γυρίζεις, αν ξεχάσεις να αφήσεις πίσω σου την “φυλακή” ελεύθερος δεν θα’σαι.

Τώρα κάθομαι εδώ και προσπαθώ να μην περιμένω πάλι την αυριανή ημέρα να είναι καλή. Προσπαθώ να φτιάξω τη σημερινή. Προς το παρόν δεν έχω καταφέρει τίποτα. Αλλά αυτό είναι προς το παρόν. Ίσως σε λίγο.

Ίσως..