Θα είναι σαν να βρέχει μας δεν θα βρέχει είχε σημειωθεί κάποτε από εκείνους τους προφήτες τους βραχνούς, κι εμείς γελούσαμε και τους εμπαίζαμε. Ήρθε όμως τώρα η εποχή για να τους δικαιώσει. Τώρα ναι, βρέχει, αλλά δεν βρέχει, γιατί για να βρέξει πρέπει να το έχουν δείξει τα μεγάλης εμβέλειας κουτιά, τα κανάλια, η tv που λένε στο Αμέρικα.

Εκτός από το νερό, θα είναι σαν να καίγονται τα πάντα αλλά δεν θα καίγονται. Τα ίδια πάνω – κάτω ισχύουν κι εδώ. Αν δεν το δείξουν δεν υπάρχει. Άσχετο αν οι φωτιές πλέον σταματούν μόνο στη θάλασσα. Δεν λες που είμαστε σε μια γωνιά της γης που βρέχεται γύρω – γύρω από θάλασσα; Θα πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι, αν όχι ευγνώμονες.

Έτσι λοιπόν η ζωή συνεχίζεται με όρους κωμικής τραγωδίας, αλλά σίγουρα τραγωδίας. Είναι μάλιστα πολλά τα χρόνια που συντελείται μπροστά στα μάτια μας και αυτό θα έπρεπε τουλάχιστον να μας έχει τρομάξει. Όμως δεν μας τρομάζει, μοιάζει φυσιολογική, ως κάτι καθημερινό και αναπόσπαστο από την “κανονικότητα” την πολυδιαφημισμένη. Ανήκει ίσως και αυτή, η τραγωδία, σε όσα είχαν σημειώσει κάποτε εκείνοι οι προφήτες οι βραχνοί, που τους εμπαίζαμε και γελούσαμε με τις προφητείες τους..