Ακόμη ήμουν παιδί όταν ξεκίνησε να με καταδιώκει αυτή η ανεξήγητη υπόθεση της ευθύνης. Ευθύνη για τα πάντα, για τους ανθρώπους και για τα πράγματα. Κυρίως για τους ανθρώπους. Τι είδους ψυχαναγκασμός ήταν αυτός ποτέ μου δεν κατάλαβα και για να είμαι ειλικρινής δεν το έψαξα παραμέσα, απλά έζησα έτσι. Άλλωστε κάθε ένας μας έχει το δικό του δρομολόγιο σε ετούτη τη ζωή, μακρινό ή σύντομο, που είναι ολότελα δικό του. Ένα κομμάτι του μπορεί να το φτιάξει ή να το καταστρέψει, ένα άλλο όμως, εξίσου σημαντικό, δεν είναι επίκτητο, το λαμβάνει μαζί με το DNA κατά την ώρα της γέννησής του, άπαξ που λέμε.

Έξω είναι ημέρες γιορτινές που ήρθαν έπειτα από μεγάλο διάστημα “ξηρασίας”. Δυσκολευτήκαμε όλοι έτσι δεν είναι; Ωστόσο, κάθομαι μέσα απόψε, μπροστά από τον υπολογιστή με μια ακατανίκητη ανάγκη να γράψω, χωρίς να ξέρω ίσως τι είναι αυτό που θέλω να πω. Είναι η πληροφορία τόσο πυκνή και παχύρευστη, όλη αυτή η πληροφορία που έχουμε πάρει μαζεμένη εδώ και ένα χρόνο, ίσως και παραπάνω, που μερικές στιγμές, νιώθω το μυαλό μου σαν μαρμελάδα μέσα σε ένα μικρό βαζάκι να ασφυκτιά.

Το ξέρω πως δεν σας κράτησα παρέα στο μεγάλο χειμώνα, όταν το είχατε περισσότερο ανάγκη. Μαζί με ετούτο το περιοδικό έχουμε διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα από το 2012 και πέρα, κι εγώ, σας άφησα πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή. Εδώ κολλάει και αυτό που έγραψα στην αρχή περί ευθύνης. Ήταν συνειδητή η απουσία μου όμως. Δεν είχα τι να σας πω, δεν είχα τι να σας γράψω, είχα καταχωνιάσει την πένα μου, η φωτογραφική μου μηχανή σάπιζε σε μια γωνία. Δεν είχα τι να σημειώσω, ούτε τώρα έχω. Τι να γράψει κανείς για όλα εκείνα που συμβαίνουν γύρω του σήμερα; Αν νομίζετε πως είναι εύκολο – το γνωρίζετε ότι δεν είναι- πείτε το.

Ο γεροσάτιρος Μπουκόβσκι έλεγε πως κανείς σώζει τον κόσμο, όταν καταφέρνει να σώσει έναν άνθρωπο τη φορά. Όλα τα υπόλοιπα, έλεγε, πως είναι ρομαντισμός ή πολιτική. Ρομαντικός ανέκαθεν ήμουν, πληρώνοντάς το πανάκριβα. Πολιτικός δεν ήμουν και δεν θα μπορέσω να γίνω ποτέ. Το αίσθημα περί ευθύνης λοιπόν, ας περιοριστεί πια για έναν άνθρωπο τη φορά. Μέχρι να “σώσεις” όσους περισσότερους μπορείς, μέχρι που κανείς στο τέλος δεν θα μπορεί να σώσει εσένα τον ίδιο. Μέχρι να έχεις αδειάσει τόσο που δεν θα γεμίσει ποτέ πάλι καμία μπαταρία από κουράγιο, μέχρι όλο εκείνο το χαμόγελο που έκρυβες από παιδί μέσα σε εκείνη την ψυχή, να έχει φθάσει στα χείλη όσων περισσότερων γίνεται. Μέχρι να μη σου έχει μείνει στάλα.

Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Δεν έχει σημασία για που, δεν έχει σημασία για πόσο. Κι εγώ που έχω διανύσει αρκετά χιλιόμετρα, επειδή έτσι μου άρεσε, επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, θέλω να πιστεύω ότι ήμουν εκεί, τις ώρες που ένας άνθρωπος με είχε ανάγκη…

Για όσο ακόμη υπάρχει απόθεμα, για όσο ακόμη πιστεύω στην επόμενη ημέρα, για όσο….. το ταξίδι συνεχίζεται.

Γράφει ο Σ. Ν. “Chinaksi”.

• Από το ηχείο ένα υπέροχο τραγούδι από τα Διάφανα Κρίνα, με την εξαίσια φωνή του Θάνου, που τα λέγαμε κάποτε για όλα όταν κατέβαινε στην Κορινθία…