Περνάει ο καιρός χωρίς ουσιαστικά να καταλαβαίνουμε και πολλά πράγματα, όμως υπάρχουν μερικές στιγμές που ηρεμείς, βάζεις τις σκέψεις σε μια τάξη και “βλέπεις”, με τη δική σου αντίληψη, κάποια πράγματα λίγο πιο καθαρά. Ο χρόνος περνάει κι όλα αλλάζουν διαρκώς. Άνθρωποι που γνώριζες μέχρι χθες, σήμερα δεν τους γνωρίζεις ουσιαστικά. Έχουν γίνει κάτι άλλο από εκείνο που ήξερες. Ίσως βέβαια κι εσύ να έχεις γίνει κάτι άλλο για τους άλλους που σε γνώριζαν. Εκεί που κάποτε ένιωθες όλο τον κόσμο φίλο σου, τώρα κοιτάζεις και σου βγαίνουν λιγότεροι. Όταν “μετράς” και σου φθάνει μόνο το ένα χέρι με τα δάχτυλά του, τότε προβληματίζεσαι. Σκέφτεσαι μήπως έχεις μονάχα εσύ το θέμα, μήπως παραξένεψες, μήπως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό σου. Αποτελεί μια πρώτης τάξεως κρισάρα αυτή η διαδικασία και νομίζω ότι λίγο – πολύ όλοι το παθαίνουμε. Όμως οι άνθρωποι αλλάζουν όπως τα πάντα αλλάζουν εκεί έξω. Η αλλαγή είναι το μόνο σίγουρο πράγμα στον κόσμο, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν πρόκειται να έχει θετικό πρόσημο ή αρνητικό.

Όσο τα χρόνια περνούν κι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, τόσο περισσότερο θυμάμαι κάποια κείμενα ενός αγαπημένου συγγραφέα που είχα κάποτε διαβάσει. Δεν μπορείς έλεγε με μιας να σώσεις τον κόσμο, αυτό θα ήταν είτε ρομαντισμός είτε πολιτική να το πιστέψεις. Μπορείς απλά να σώσεις έναν άνθρωπο τη φορά, ακόμη κι αν πρόκειται για τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε μια δική μου μετάφραση θεωρώ, πως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αλλάζουμε, ακόμη κι όταν αυτό μας τρομάζει. Αρκεί ποτέ να μη γίνουμε αυτό που δεν θέλαμε να είμαστε στο παρελθόν ή αυτό που δεν θέλουμε να βλέπουμε στους άλλους. Αρκεί ποτέ να μη γίνουμε εκείνο που φοβόμασταν όταν ήμασταν νέοι. Εκείνο που σιχαινόμασταν όταν ήμασταν νέοι. Αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Οι περισσότεροι σχεδόν τα καταφέρνουν να αποτύχουν.