Αναδημοσίευση από το sombrero.gr
Υπάρχουν πολλές χώρες στις οποίες το ποδόσφαιρο λατρεύεται υπερβολικά αλλά ελάχιστες πλησιάζουν το επίπεδο της λατρείας που απολαμβάνει το παιχνίδι στη Βραζιλία. Κι αυτό είναι ένα δεδομένο που το γνωρίζουν σχεδόν όλοι, ακόμα κι αν δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ στη Λατινική Αμερική, ακόμα κι αν οι γνώσεις τους για το ποδόσφαιρο περιορίζονται στα πολύ βασικά.
Οι ομάδες του Μουντιάλ 2014: Βραζιλία
Μιλάμε για μια χώρα στην οποία οι άνθρωποι παίζουν ποδόσφαιρο σε γήπεδα φτιαγμένα σε εκτάσεις που γεωμετρικά (!) δεν δικαιολογούν την ύπαρξη γηπέδου, σε φαβέλες που κυριαρχεί η φτώχεια και η εξαθλίωση και σε γήπεδα που πλέουν πάνω σε ποτάμια. Μια χώρα που όλα ερημώνουν όταν παίζει η εθνική ομάδα και που ένα ματς μπορεί να φτιάξει ή να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου. Μια χώρα στην οποία υπάρχει τερματοφύλακας με ένα μόνο πόδι και προπονητής που είναι τυφλός! Μια χώρα στην οποία δυο οπλισμένοι τύποι σταμάτησαν μια μέρα του 1999 ένα αμάξι για να το κλέψουν και μόλις αντιλήφθηκαν πως στο πίσω κάθισμα καθόταν ο Πελέ, χαμογέλασαν, του έκαναν την χαρακτηριστική κίνηση με τον αντίχειρα ψηλά που μεταφράζεται παγκοσμίως ως «όλα καλά», ζήτησαν ευγενικά συγγνώμη, έκαναν μεταβολή και έφυγαν.
Σε αυτή τη χώρα λοιπόν, που μπορεί να ανακαλέσει ανά πάσα στιγμή άπειρες τέτοιες ιστορίες, αυτό που έγινε το 1976 μοιάζει σαν απόλυτα φυσιολογική διέξοδος του υπέρμετρου πάθους χιλιάδων ανθρώπων. Κι ας φαίνεται τόσο εντυπωσιακό ως προς το μέγεθος του.
Τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς το πρωτάθλημα Βραζιλίας έφτανε στο τέλος του. Τέσσερις ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο και βάσει του περίεργου συστήματος διεξαγωγής (μην με κοιτάς με αυτό το απορημένος ύφος, για τη Βραζιλία μιλάμε) ύστερα από μια σειρά φάσεων με ομίλους, ο πρωταθλητής θα έβγαινε μετά από μονό τελικό, του οποίου το ζευγάρι επίσης θα κρινόταν μετά από μονούς ημιτελικούς. Το ένα ζευγάρι ήταν Ιντερνασιονάλ-Ατλέτικο Μινέιρο. Το άλλο, το οποίο έμεινε και στην ιστορία τελικά, ήταν το Φλουμινένσε-Κορίνθιανς που θα διεξαγόταν στην έδρα των γηπεδούχων, το περιβόητο Μαρακανά.
Λίγες ημέρες πριν το παιχνίδι οι πρόεδροι των δυο ομάδων συναντήθηκαν για τα διαδικαστικά και τότε ακούστηκε από τον πρόεδρο της Κορίνθιανς η κουλή ατάκα «Θέλω 80.000 εισιτήρια». Η πρώτη απάντηση του προέδρου της Φλουμινένσε ήταν φυσικά του στυλ «Είσαι τρελός; Δεν γίνεται να σου δώσω τόσα» για να ακολουθήσει το αποστομωτικό επιχείρημα «πληρώνω προκαταβολικά». Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Οι δυο πρόεδροι αποφάσισαν να κάνουν κοινές εμφανίσεις σε τηλεόραση και ράδιο και σε μια από αυτές ο πρόεδρος της Φλουμινένσε (που είχε φτιάξει μια υπερομάδα αστέρων, η οποία είχε κερδίσει το παρατσούκλι «οδοστρωτήρας», για ευνόητους λόγους) δήλωσε ειρωνευόμενος πως «ακόμα και τους νεκρούς από τους τάφους τους να φέρουν στο Μαρακανά για να τους υποστηρίξουν, η Φλουμινένσε θα κερδίσει» ενώ σε κάποια άλλη αμφισβήτησε έντονα ότι μπορεί η Κορίνθιανς να πουλήσει όλα αυτά τα εισιτήρια, άποψη στην οποία βασιζόταν και η απόφαση του να δεχτεί την απίστευτη πρόταση του αντίπαλου προέδρου. Το φυτίλι είχε ήδη ανάψει. Η συνέχεια περιγράφεται μόνο με μια λέξη: τρέλα.
Το παιχνίδι είχε οριστεί για την Κυριακή 5 Δεκέμβρη. Την Παρασκευή 52.000 εισιτήρια ταξίδεψαν στο Σάο Πάουλο για να διατεθούν από διάφορα σημεία πώλησης στους οπαδούς της Κορίνθιανς. Τα εισιτήρια εξαφανίστηκαν σε 3 (ΤΡΕΙΣ) ώρες! Τα υπόλοιπα διατέθηκαν σε κάποιες άλλες πόλεις αλλά και στο ίδιο το Ρίο, σε ειδικά εκδοτήρια. Λίγο τα 22 χρόνια υπομονής από τον τελευταίο τίτλο της ομάδας, λίγο οι προκλητικές δηλώσεις του προέδρου της Φλου ξεσήκωσαν τους οπαδούς της Κορίνθιανς που σαν αφηνιασμένοι έψαχναν κάθε πιθανό τρόπο για να φτάσουν στο Ριο, που απέχει κοντά στα 450 χιλιόμετρα από το Σάο Πάουλο.
Όπως είναι φυσικό, μιας και μιλάμε για μια μετακίνηση που έλαβε χώρα 40 χρόνια πριν, τα ακριβή νούμερα των οχημάτων που έκαναν τις τρεις εκείνες ημέρες τη διαδρομή Σάο Πάουλο-Ρίο δεν υπάρχουν. Υπάρχουν φυσικά αμέτρητες εκτιμήσεις που μιλάνε για περισσότερα από 500 ναυλωμένα λεωφορεία αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως οι οπαδοί ταξίδεψαν με όλους τους πιθανούς τρόπους. Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους! Με πτήσεις της γραμμής, με πτήσεις τσάρτερ, με πλοία, με τρένα, με λεωφορεία της γραμμής, με εταιρικά λεωφορεία που τις καθημερινές μετέφεραν τους εργάτες στα εργοστάσια (τα οποία δάνεισαν στους εργάτες οι ίδιες οι εταιρείες της πόλης), με νοικιασμένα βανάκια, με αυτοκίνητα, με μοτοσυκλέτες, με ωτοστόπ, με ποδήλατα (!), ακόμα και με τα πόδια για κάποια κομμάτια της διαδρομής! Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι το παιχνίδι θα μεταδιδόταν κανονικά από την τηλεόραση.
Το μεγαλύτερο μέρος των εκδρομέων έφτασε στο Ρίο το Σάββατο και κατασκήνωσε κυριολεκτικά όπου βρήκε, σε παραλίες και αλάνες. Κάποιοι από αυτούς έκαναν τόσα χιλιόμετρα χωρίς να έχουν καν εισιτήριο κι έτσι κατέληξαν να ψάχνουν όλη την πόλη για απούλητα «μαγικά χαρτάκια». Ορισμένοι εξ αυτών των τρελών που έκαναν ολόκληρο ταξίδι χωρίς σίγουρη θέση στο γήπεδο ήταν τόσο απελπισμένοι που πήγαν να ζητήσουν εισιτήρια από τα γραφεία της Φλουμινένσε! Παραδόξως όλες εκείνες τις ημέρες σημειώθηκαν ελάχιστες συμπλοκές οπαδών και φασαρίες.
Η προσπάθεια της αστυνομίας να ελέγξει όλο αυτό το χαμό ονομάστηκε «Επιχείρηση Κορίνθιανς» και δεν στέφθηκε, όπως είναι λογικό, με απόλυτα επιτυχία καθώς το μποτιλιάρισμα που προκλήθηκε εκείνο το σαββατοκύριακο στην περιοχή του Ρίο έφτανε σε κάποια σημεία τα δέκα χιλιόμετρα. Η συνοικία γύρω από το Μαρακανά βάφτηκε κανονικά στα χρώματα της Κορίνθιανς και ενδεικτικό του κλίματος που επικρατούσε είναι ότι μια μέρα πριν το ματς όλα τα μαγαζιά της περιοχής είχαν ξεμείνει από αλκοόλ και τσιγάρα. Εκατοντάδες οπαδοί πήγαν στο ξενοδοχείο που διέμενε η ομάδα και την συνόδεψαν μέχρι το γήπεδο. «Ένιωθα σαν ξένος στην ίδια μου την πατρίδα» έγραψε σοκαρισμένος την άλλη μέρα στο άρθρο του στην εφημερίδα O Globo ο Νέλσον Ροντρίγκεζ, ένας από τους πιο διάσημους Βραζιλιάνους συγγραφείς και φανατικός οπαδός της Φλου.
Οι τελευταίοι εκδρομείς κατέφτασαν στο Ρίο την Κυριακή το πρωί. Οι πόρτες του Μαρακανά άνοιξαν τέσσερις ώρες πριν τη σέντρα και το γήπεδο γέμισε ασφυκτικά μέσα σε λιγότερο από δυο ώρες. Επίσημα στο γήπεδο βρισκόταν 146.043 άνθρωποι. Ανεπίσημα ο αριθμός ξεπερνούσε τις 160.000, αφού μόνο 12-13.000 υπολογίζεται πως ήταν τα παιδιά κάτω των 14 ετών που μπήκαν τζάμπα. Και αν το συνολικό νούμερο δεν είναι και τόσο τρομερό για τα δεδομένα του Μαρακανά, η εικόνα της πλευράς των φιλοξενούμενων ήταν μοναδική. Ο αριθμός φυσικά δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια, ειδικά όταν μιλάμε για κερκίδες με στριμωγμένους όρθιους, αλλά σχεδόν κανένας δεν μιλάει για κάτω από 70.000 κόσμο που υποστήριζε την Κορίνθιανς! (Ενημερωτική άσχετη-σχετική σημείωση: Στην Ελλάδα υπάρχουν όλες κι όλες εφτά πόλεις με περισσότερους από 70.000 κατοίκους.) Κάποιοι τους ανεβάζουν στους 80.000 αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η ιστορία είχε γραφτεί ακόμα και με την πιο συντηρητική εκτίμηση. Αυτή ήταν – και είναι ακόμα – η μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών στον πλανήτη. Σύμφωνα με τα αμέτρητα αφιερώματα (ανάμεσα τους κάποια ντοκιμαντέρ και τουλάχιστον ένα βιβλίο) που ακολούθησαν η εκδρομή αυτή, γνωστή πλέον ως «Invasão Corinthiana» δηλαδή η «εισβολή των Κορίνθιανς», κέρδισε και μια θέση στα ρεκόρ Γκίνες ως η μεγαλύτερη μετατόπιση ανθρώπων σε καιρό ειρήνης.
Φυσικά στο επίκεντρο όλης αυτής της τρελής ιστορίας υπήρχε και ένας αγώνας. Παρά το γεγονός ότι η Φλου είχε πολύ ανώτερη ομάδα, γεμάτη με διεθνείς παίκτες, η Κορίνθιανς κατάφερε να πάρει την πρόκριση για τον τελικό στα πέναλτι, αφού το ματς έληξε 1-1. (Για την ιστορία η Κορίνθιανς έχασε στον τελικό από την Ιντερνασιονάλ με 2-0 και οι οπαδοί της περίμεναν έναν ακόμα χρόνο μέχρι να πανηγυρίσουν επιτέλους έναν τίτλο, το Πρωτάθλημα Παουλίστα του 1977.) Κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει πόσο βοηθάει μια ομάδα η παρουσία των φιλάθλων της αλλά δεν χρειάζεται να είσαι και υπερβολικά ρομαντικός για να σκεφτείς ότι κάποιο ρόλο θα έπαιξε στην αγωνιστική αυτή υπέρβαση το γεγονός ότι οι παίκτες της Κορίνθιανς βγήκαν να παίξουν σε μια από τις πιο επιβλητικές έδρες του κόσμου, 450 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους και είδαν το μισό γήπεδο να τους αποθεώνει και να τους παροτρύνει.
