Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο έγινε για τις ημέρες μας το σβήσιμο. Το σβήσιμο ανθρώπων, στιγμών, ζωών, καταστάσεων, όλων δηλαδή των γεννημάτων του μυαλού και της ψυχής. Αν αφαιρέσεις από το κορμί αυτά τα δύο συστατικά δεν μένει άλλωστε τίποτα, κενό, οργανικές διαδικασίες που μπορούν να κάνουν πάρτυ χωρίς να κατανοούν τι γιορτάζουν.

Σβήνουμε μονοκοντηλιά ολόκληρες ιστορίες εν μια νυκτί. Υπέροχες ιστορίες, άσχημες, λυπηρές, ιστορίες που πονάνε κι άλλες πολλά υποσχόμενες. Γιατί άραγε; Πόσο κακό έχει κάνει τελικά η εικόνα στην πραγματικότητα; Πόσο μας έχει αποξενώσει; Πιθανότατα μεγάλο. Το βλέπουμε και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, οι ηλίθιοι.

Στις ημέρες μας είναι ευκολότερο και δεν απαιτεί καθόλου ξόδεμα χρόνου το να σβήσεις κάτι από τη ζωή σου, σύντομα και χωρίς πολλά πολλά. Ιδιαίτερα με τους ανθρώπους, δεν χρειάζεται παρά το πάτημα ενός κουμπιού. Πατας το κουμπάκι κι έπειτα ηρεμία. Ηρεμία σαν θάνατος που τον βλέπεις κατάφατσα να σου χαμογελάει και συνεχίζεις να μην καταλαβαίνεις.

Σταματήσαμε να δίνουμε την παραμικρή ευκαιρία στους άλλους να μας εντυπωσιάσουν, να μας πληγώσουν, να μας δείξουν το μεγαλείο τους αλλά και την άσχημη πλευρά τους. Γιατί γαμώτο; Κανείς δεν είναι μόνο λιακάδα, δεν γίνεται να είναι μόνο λιακάδα. Όλοι είμαστε ένα σύνολο από αγγέλους και διαβόλους που διακατέχουν την ύπαρξή μας. Τη μια στιγμή επικρατούν οι άγγελοι, την επόμενη οι διάβολοι, και μένει μόνο η καθημερινή προσπάθεια ώστε να καταφέρει κανεις να ισορροπήσει αυτούς τους δύο τρομερούς στρατούς μέσα του.

Τα αποτελέσματα της αποξένωσης ορατά, πλέον με γυμνό μάτι. Σαλτέρνουμε από δυσθεώρητα ύψη και σπάμε τα μούτρα μας με τρομερό κρότο. Σπάμε τα μούτρα μας!

Άραγε αυτό μπορεί να αλλάξει με την εξελίξη; Αραγε θα σταματήσουμε σύντομα να προξενούμε τόσο κακό στους εαυτούς μας; Είναι η μόνη εφικτή επανάσταση που θα μας έχει απομείνει.

Η επιστροφή του ανθρώπου στους ανθρώπους.

 

Καλήμερα και δύναμη.

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας