Ο αθλητισμός λένε οι “ακαδημαϊκοι” δεν είναι τίποτα παραπάνω από άρτος και θεάματα. Ο αθλητισμός λένε κάποιοι πως δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να προσφέρει παραπάνω από ψυχαγωγία. Ότι κι αν λένε όμως μερικοί, ο αθλητισμός είναι εξαιρετικά σημαντικός για την ανθρωπότητα. Μια πηγή έμπνευσης σε πολλές περιπτώσεις, μια υπενθύμιση ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Μπορεί στην σύγχρονη εποχή το μάρκετινγκ και η βιομηχανία του χρήματος να πρόσθεσε τα κακά της σε αυτόν, όμως η αλήθεια παραμένει η ίδια. Μέσω του αθλητισμού μπορούμε ακόμη να ονειρευτούμε.

Το 1987 η Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ κατάφερνε το ακατόρθωτο. Μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, με φοβερό προπονητή, φοβερούς αθλητές και απίθανο κόσμο, υποδέχονταν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Αθήνα. Στο τέλος του τουρνουά, κόντρα σε θεούς και δαίμονες και απέναντι σε τεράστιες μπασκετικές σχολές, μια νέα μπασκετική σχολή γεννιόταν. Από τον Γκάλη, τον δράκο, τον Φάνη, την αράχνη, τον τίμιο γίγαντα και τα άλλα παιδιά.

Σαν σήμερα στις 14 Ιουνίου του 1987, 30 ολόκληρα χρόνια πριν ήμουν μόλις 3 χρόνων παρά ένα μήνα. Ελάχιστες μνήμες όμως έχω γιατί η χαρά των γονιών μας και όλης της χώρας ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη. Η εθνική μας επικρατούσε της Ρώσικης (ΕΣΣΔ ακόμη) αρκούδας σε έναν ανεπανάληπτο τελικό και κατακτούσε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο στην ιστορία της. Τα υπόλοιπα από εκεί και ύστερα είναι ιστορία, λαμπρή και ένδοξη για το εθνικό μας σπορ και την πορτοκαλί μπάλα με τα σπυριά.

Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές…

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας