Είχα να ξενυχτίσω αρκετό καιρό και μου γεννήθηκε η επιθυμία να δω ένα όμορφο ξημέρωμα στον Κορινθιακό. Μου είχε λείψει στα αλήθεια. Είμαι και από τους τυχερούς που το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωή τους μέχρι σήμερα, το πέρασαν δίπλα στο κύμα. Όχι μόνο λόγω τόπου διαβίωσης, αλλά και λόγω εργασίας. Συνήθιζα (sic) από πολύ πιτσιρικάς να εργάζομαι και έχω εργαστεί σχεδόν σε όλα τα παραλιακά μαγαζιά που θυμάμαι από το παλιό Ξυλόκαστρο. Σερβιτοράκι να πούμε.

Έχω μάθει λοιπόν βιωματικά όλα τα “τερτίπια” αυτού του μυστήριου κόλπου, μιας περίεργης θάλασσας γενικότερα. Προχθές και έπειτα από καιρό όπως σας είπα, κατάφερα να δω ακόμη ένα υπέροχο ξημέρωμα και όλα εκείνα τα μαγικά χρώματα που φέρνει μαζί του. Η γέννηση της ημέρας είναι ιδιαίτερη υπόθεση και μοιάζει με την γέννηση και τη συνέχεια της ζωής.

Η φωτογραφία ανέβηκε και στη σελίδα μας στο facebook και είναι από εκείνες που λατρεύτηκαν. Και δίκαια θα λέγαμε.

Ο Κορινθιακός λοιπόν και για να τον συνδέσω με τη φωτογραφία χρειάζεται την προσοχή και την υποστήριξή μας. Δεν είναι μόνο ο τουρισμός. Είναι η συνέχεια του τόπου. Μην περιμένουμε από την πολιτεία να διώξει τις τσούχτρες πχ που εμφανίζονται κατά καιρούς ή να σταματήσει την υπεραλιεία που καταγγέλεται από διάφορες πηγές κάθε τόσο. Η πολιτεία είμαστε εμείς και μπορούμε να το υπενθυμίζουμε στην πολιτεία για να κάνει την δουλειά της.

Τι λέω τώρα ε; Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το περιβάλλον και να συμμετέχουμε. Τίποτα θετικότερο από το να διευρύνουμε λιγάκι τους καθημερινούς μας ορίζοντες.