Δες που ύστερα από τόσο καιρό, από τότε δηλαδή που φτιάχναμε το ανθολόγιο στο δημοτικό, επιστρέψαμε να παρατηρούμε τα φυτά, τα λουλούδια ξανά, να τα φωτογραφίζουμε, να τα μυρίζουμε από κοντά. Δες που ακόμη και αυτή τη μαγική διαδικασία ήρθε ο φόβος για να μας την υπαγορεύσει. Δεν είναι λίγο άδικο για όλη αυτή την ομορφιά εκεί έξω; Δεν είναι λίγο άδικο να τη θυμόμαστε μονάχα από φόβο; Λες αύριο – μεθαύριο να υπάρχει λιγότερο πλαστικό πεταμένο από τα παράθυρα αυτοκινήτων εκεί που φυτρώνουν λουλούδια; Ω, κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με επανάσταση! Την επανάσταση του πράσινου απέναντι στο ασυνείδητο.

Φωτογραφία: revista.gr