Θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω γιατί η μνήμη είναι το σπουδαιότερο πράγμα σε ετούτο τον κόσμο. Την μνήμη δεν μπορεί κανεις να σου την πάρει, κανεις πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Το νου σου τέλος πάντων. Μπορεί να την διαστρεβλώσει, να την λασπώσει, να την κιτρινίσει, όμως είναι κάτι ολότελα δικό σου και αυτό μετράει.

Θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω όλους εκείνους που λησμονήθηκαν στον δρόμο για τις περισπούδαστες κατακτήσεις. Εκείνους με το ατόφιο χαμόγελο και την ειλικρινή προσφορά. Την ανιδιοτελή. Όσους δεν περιμένουν ανταλλάγματα για να δώσουν γιατί έχουν ψυχικό περρίσευμα και δεν τους καίγεται καρφάκι.

Θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω ποτέ όσους πήραν αμέριστη βοήθεια και την μετέτρεψαν σε παλιανθρωπιά, για λίγη δόξα, “για μια χούφτα δολλάρια” όπως θα έγραφε κι ο Σέρτζιο Λεόνε. Εκείνους με τα βαθυστόχαστα τσιτάτα που τα βράδια βλέπουν εφιάλτες επειδή γνωρίζουν πως η αξία τους είναι μηδενική.

Θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω όσους μπήκαν στο παιχνίδι στηριζόμενοι σε πλάτες αγνές αλλά δυνατές. Μπήκαν στο παιχνίδι για να το βρωμίσουν και να καπαρώσουν μια ψεύτικη θέση στην μνήμη των ανθρώπων.

Θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω κανένα πρόσωπο των όμορφων ημερών, θέλω να τα κρατήσω μέσα μου ως φωτεινούς φάρους αλήθειας και μαγκιάς. Είναι ελάχιστα, είναι λίγα σε σχέση με όσα θα έπρεπε, αλλά η ζωή έτσι είναι φτιαγμένη. Οι ελάχιστοι, οι λίγοι κάνουν τη γη να γυρίζει ακόμη.

Θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω και εσείς να θυμόσαστε επίσης, ότι δεν είναι ανάγκη να έχεις τον πρώτο ρόλο για να πρωταγωνιστείς. Το φως βρίσκεται εκεί που δεν ψάχνεις για να το βρείς.

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας