Σε λίγο θα φώτιζε, γύρισα να κοιτάξω το ρολόϊ δίπλα στο κομοδίνο, η ώρα μόλις έξι και μισή. Η πρώτη ημέρα του χρόνου παρότι ξεκίνησε με ένα δυνατό ξενύχτι, εορταστικό και χαρούμενο, δεν κατάφερε να διώξει από πάνω μου την δύναμη της συνήθειας, κι έτσι, ως γνήσιος εραστής – θέλοντας και μη- του πρωϊνού ξυπνήματος, “πετάχτηκα στο ταβάνι”.
Είναι η πρώτη ημέρα του χρόνου διάολε, τι καλύτερο από μια πρωϊνή βόλτα στην πόλη μου, αυτή την ώρα θα είναι άδεια, όλοι κοιμούνται έπειτα από το βραδινό γλεντάκι. Κάτσε να πάρω και την φωτογραφική μαζί, θα περπατήσω στα μέρη που αγαπώ περισσότερο από πιτσιρικάς, ευκαιρία είναι.
Βγήκα στον δρόμο κουκουλωμένος και τραγουδούσα το κλασικό τραγούδι για την περίσταση, εκείνο από την μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών, να ετούτο..
Αισθανόμουν να πετάω…
Η βόλτα μου είχε αρκετές φωτογραφίες. Μα πριν σας τις παρουσιάσω, να πω πως στην παραδίπλα γειτονιά από το σπίτι μου, ο κυρ – Χρήστος είχε ήδη σηκωθεί κι αυτός να πιεί το καφεδάκι του. Από το ραδιόφωνο έπαιζε αυτό:
-Καλημέρα Σταθάκη, καλή χρονιά!
Καλημέρα κυρ- Χρήστο, επίσης, ωραία τραγούδια ακούς σήμερα απάντησα.. Κι έφυγα!
Οι πόλεις λοιπόν, για να μην σας κουράσω περισσότερο και για να δείτε τις φώτο που τράβηξα, οι πόλεις είναι οι άνθρωποι. Μέσα στον χρόνο όμως μαζί με τον άνθρωπο, τα πράγματα, οι δρόμοι, τα παλιά σπίτια, τα αυτοκίνητα, η αλμύρα, παίρνουν ψυχή και είναι σαν να το βλέπει κανείς.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, αυτή την πόλη την αγαπάω με λόγο και χωρίς.
Καλημέρα σε όλους, καλή χρονιά με χαμόγελο και υγεία!
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
Φωτογραφίες: Στάθης Ντάγκας
©revista.gr – Ιανουάριος 2018
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την αναγραφή της πηγής.
