Η “ουτοπία” ήταν το μυθικό νησί από το ομότιτλο βιβλίο που εξέδωσε ο Τόμας Μορ στα 1516. Μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά και ο όρος ουτοπία χρησιμοποείται ευρέως για να εκφράσει το όνειρο, το ανύπαρκτο μα ιδεατό. Ετσι λοιπόν, όπως ο συγγραφέας είχε μιλήσει για την ιδανική “κατάσταση” (νομικά, πολιτικά, κοινωνικά) σε ένα ανύπαρκτο νησί του Ατλαντικού, έτσι κάπως φανταζόμαστε, οι ρομαντικοί, ότι μπορεί να γίνει ο κόσμος μας. Ετσι ονειρεύομαστε… ονειρεύομασταν.
Η ιστορία όμως έκανε πάλι τον μεγάλο της κύκλο και τώρα βρισκόματε κάπου στην από κάτω μεριά, ακουμπάμε τα σκατά και η βρώμα είναι απελπιστική. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ζωή της ανθρωπότητας και σίγουρα όχι η τελευταία. Είναι όμως η εποχή που ζούμε εμείς κι επειδή σε 200 χρόνια σίγουρα θα έχουμε κελαηδήσει, αυτή έχουμε, γι’αυτήν καλούμαστε να σχολιάσουμε, αυτή να αντέξουμε και να επιβιώσουμε. Τι άθλια λέξη τελικά αυτή η “επιβίωση”; Κρύβει μέσα της δεκάδες μίζερους και προβληματικούς όρους.
Ο παραπάνω σύντομος πρόλογος για να μπορέσω να εξηγήσω, πρώτα στον εαυτό μου, τους λόγους που εσχάτως δεν έχω το κουράγιο να γράψω για όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα. Δεν έχω τι άλλο να πω. Αισθάνομαι ότι μάλλον έχουν εξαντληθεί οι λέξεις και ότι μόνο γραφικός μπορεί να γίνω. Η ουτοπία βρίσκεται αιώνες μακριά και τα βήματα πηγαίνουν μόνο προς τα πίσω. Και δεν είναι μίζερη αυτή η αίσθηση. Μίζερη είναι απλώς η πραγματικότητα.
Με τι να καταπιαστείς; Με την πολιτική; Φαιδρότητα! Ανατρέξατε στον ορισμό και δεν χρειάζεται να το σχολιάσουμε περαιτέρω. Με την οικονομία; Τραγέλαφος. Με την κοινωνία και τις δομές της; Η κοινωνία των ζώων βρίσκεται σε τρομερούς ρυθμούς ανάπτυξης σε σύγκριση με την γερασμένη, την ανθρώπινη. Με την Ελλάδα, την χώρα μας; Η τραγικότητα σε όλο της το μεγαλείο.
Προτιμά κανείς να κάθεται και σαν απλός παρατηρητής να βλέπει τις ημέρες και τα γεγονότα να περνούν από μπροστά του. Χωρίς να σαλεύει. Μόνο να παρατηρεί και να μην αισθάνεται πως μπορεί να επηρρεάσει το οτιδήποτε. Γιατί δεν μπορεί και η μοναδική αλήθεια είναι αυτή. Προτιμά να μην αντιδρά στην φαιδρότητα. Και ίσως να πρόκειται για ότι καλύτερο μπορεί να πράξει για τον ευατό του. Ότι εξυπνότερο.
Κάποτε ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Είχα πίστη στην δική μου ουτοπία και την ψευδαίσθηση πως την έβλεπαν κι άλλοι. Είχα μάλλον διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα, είχα δει αρκετές ταινίες, είχα ακούσει μπόλικη μουσική. Όμως έκανα λάθος. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ κι εγώ δεν θα αντικρίσω εκείνη την ιδεατή κοινωνία. Δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ. Μονάχα μέσα στο μυαλό μου..
