Η διαδικτυακή ζωή μου μερικές ημέρες ξεπερνά την πραγματική και αυτό έχει να κάνει ξεκάθαρα με το περιοδικό. Γενικότερα για να μπορείς να ενημερώσεις με ακρίβεια και υπευθυνότητα, πρέπει να είσαι ενήμερος και αυτό απαιτεί χρόνο και πολύ κόπο. Αν θέλεις να κάνεις σωστά ότι κάνεις δηλαδή, γιατί πάντα υπάρχει ο εύκολος τρόπος που δεν ενστερνίστηκα ποτέ, ευτυχώς.

Μοιραία λοιπόν με ανοιχτό το facebook αρκετές ώρες της ημέρας, γίνομαι παρατηρητής εικονικών ζωών. Όπως τέτοια είναι η δική μου μέσα σε αυτό το μαραφέτι, έτσι είναι και των άλλων. Με δόσεις μεγάλης κανονικότητας βέβαια, αλλά με εικονικό τρόπο σίγουρα. Παρατηρώ ανθρώπινες αντιδράσεις και σκέψεις μέσα απ’την οθόνη. Αδυνατώ σε αρκετές περιπτώσεις να αντιληφθώ το ύφος τους, την χρησιμότητά τους ή τον στόχο τους. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με εμένα φαντάζομαι σε σχέση με τους άλλους.

Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν έχω συνομιλήσει από κοντά καθόλου, όμως έχουμε μοιραστεί ιδέες μέσα από το ηλεκτρονικό μέσο. Ιδέες που εκτίμησα και που τους τοποθέτησαν ψηλά στη συνείδησή μου. Γι’αυτό θεωρώ χρήσιμη αυτού του είδους την επικοινωνία. Δεν έχει μόνο αρνητικά το ηλεκτρονικό κοινωνικό δίκτυο.

Η κοινωνία είναι χωρισμένη εκ των πραγμάτων σε ομάδες. Για να θέσουμε τα όρια που είναι δυσδιάκριτα σήμερα, λόγω οικονομικής και όχι μόνο κρίσης, χρειάζεται πολλή δουλειά. Πιθανότατα θα αποτύχουμε κιόλας. Δεν περνάνε όλοι το ίδιο δύσκολα και σίγουρα πάντα υπάρχουν και δυσκολότερα.

Εκείνο που με κάνει όμως να μη σταματώ με το περιοδικό και να συνεχίζω το ίδιο παθιασμένος, είναι η ανάγκη που έχει τελικά ο κόσμος για έκφραση. Ανάγκη που ο καθένας την εκφράζει με διαφορετικό τρόπο. Ας πούμε αυτή η στήλη που τρέχει τελευταία με τις φωτογραφίες. Έχω εκπλαγεί ευχάριστα με το πόσο διαφορετικών ηλικιών άτομα στέλνουν μια φωτογραφία, εκφράζονται μέσα από ένα ηλιοβασίλεμα, από την θάλασσα, από μερικά όμορφα χρώματα.

Χθες έστειλα χρόνια πολλά σε έναν καλό φίλο μου, εδώ, με ένα γραπτό μηνυματάκι στον “τοίχο” του. Μου απάντησε να είμαι καλά και να συνεχίσω να γράφω, για να παίρνουν κουράγιο οι υπόλοιποι και να μην τα παρατούν. Εκτίμησα τόσο αυτή την πρόταση, που την σκεφτόμουν όλη τη νύχτα μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Μερικές φορές μου είναι τόσο δύσκολο να γράψω. Σκέφτομαι όμως ότι ακόμη και λίγοι άνθρωποι να αισθανθούν καλύτερα μέσα από δύο γραμμές που θα αραδιάσω, από δύο ιδέες που θα καταγραφούν στο περιοδικό, από δύο φωτογραφίες ή μια προτροπή, τότε θα έχω κερδίσει παράλληλα μια ακόμη ημέρα που άξιζε να ζω. Μια ημέρα που έκανα κάτι για την κοινωνία στην οποία υπάρχω. Είναι ο μόνος λόγος να συνεχίζει κανείς στις ημέρες μας να κρατάει το κεφάλι του ψηλά.

Λίγο χαμόγελο στα μάτια των ανθρώπων.

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας

______

© revista.gr – Ιούνιος 2017