Μερικές φορές φοβάμαι τον κόσμο. Φοβάμαι να περπατήσω ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Φοβάμαι, δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Έχω μια αρρωστημένη αίσθηση πως ακόμη και με την ομιλία μπορούν να μου κάνουν κακό. Δεν ξέρω, μήπως πρέπει να το κοιτάξω; Μήπως είναι μια προσπάθεια έκφρασης ότι έχω μπουχτίσει;
Μερικές φορές δεν έχω έμπνευση και δεν μπορώ να γράψω τίποτα. Καλά θα μου πει κάποιος, αυτό δεν είναι τόσο κακό. Κι όμως είναι, όταν μιλάμε για έναν τύπο σαν εμένα που περισσότερο γράφει παρά αναπνέει. Να, ας πούμε τώρα, αυτή την στιγμή που αραδιάζω αυτές τις γραμμές δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω. Σκέφτομαι αν θα το δημοσιεύσω κιόλας ή αν απλά θα φτάσω ως ένα σημείο και θα πατήσω διαγραφή.
Μερικές φορές αντιλαμβάνομαι ότι ζούμε μέσα σε ένα βούρκο γεμάτο σκατά. Το νιώθεις κι εσύ είμαι σίγουρος και το διαισθάνεσαι. Από νωρίς στη ζωή μου γεννήθηκε αυτή η εικόνα για τον κόσμο. Προσπαθώ πάντοτε να βρω λίγη ομορφιά και να στηριχθώ πάνω της. Αλλά μερικές φορές πιστεύω κατάβαθα ότι τα σκατά δεν αλλάζουν και μια ημέρα θα μας πνίξουν οριστικά. Δεν γίνεται να βαδίσεις με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει καλό και κακό και πως το καλό στο τέλος κερδίζει. Παπάρια. Αυτά είναι για τα παραμύθια. Ε και είναι σκληρό όταν το συνειδητοποιήσεις.
Μερικές φορές δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα απολύτως. Ούτε γιατί δουλεύουμε πια, ούτε γιατί προσπαθούμε για έναν καλύτερο κόσμο, ούτε γιατί θέλουμε να αρέσουμε, ούτε γιατί πολλά. Κανένα νόημα. Ξυπνάω και κοιμάμαι και πιστεύω ότι δεν υπάρχει νόημα. Μερικές φορές.
Αλλες φορές θα ήθελα να μην είμαι εγώ. Να είμαι κάποιος άλλος, να μην κάνω τέτοιες σκέψεις, να μη με απασχολούν βαθύτερα πράγματα. Θα ήθελα δηλαδή να είμαι δεινός κολυμβητής στα σκατά και να γουστάρω. Γιατί να μην είμαι ένας τέτοιος κολυμβητής άραγε; Τι μπορούν να μου προσφέρουν όλοι εκείνοι οι μεγάλοι του πνεύματος, της τέχνης και της ηθικής, που βούτηξα (αντί σκατών) μέσα τους μετά μανιάς από πιτσιρίκι; Τι μπορούν να προσφέρουν στην πραγματική ζωή οι μαλεύρηδες όλοι αυτοί τελικά;
Μερικές φορές πιστεύω πως δεν υπάρχει άκρη. Και πως η ζωή δεν αξίζει μια.
Λανθασμένα με παίρνει από κάτω. Μα μου περνάει γρήγορα. Η ζωή ακόμη κι έτσι άσχημη είναι ωραία.
