Ξεκινήσαμε νέοι με μια τεράστια διάθεση να αλλάξουμε τον κόσμο. Πριν ακόμη τελειώσει το σχολείο καλά καλά, ήμασταν ήδη πολιτικοποιημένα πρόσωπα, ίσως και νωρίτερα, δεν θυμάμαι. Φαντάζομαι πόσοι ξεκίνησαν με την ίδια διάθεση να βγουν στη ζωή. Έλεγες μέσα σου «ρε γαμώτη, δεν μπορεί να είναι τα πράγματα έτσι, θα παλέψουμε να τα φέρουμε τούμπα». Το αστείο σε όλο αυτό είναι πως είχαμε όντως την πίστη πως μπορούσαμε. Και το παλέψαμε, μα το θεό το παλέψαμε με κάθε κόστος. Η γη στα νεανικά μάτια έμοιαζε σαν μπίλια, όπου την κοιτούσαμε ατρόμητοι, διψασμένοι, ασυμβίβαστοι. Πέρασαν τα χρόνια και το ένα καλοκαίρι έφερνε το άλλο. Εφθανε ο Σεπτέμβρης και ο κόσμος δεν άλλαζε. Μέχρι που μια ημέρα, νέοι ακόμη αλλά όχι στην πρώτη νιότη, καταλάβαμε ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Το ζητούμενο ήταν πάντα να μην καταφέρει να αλλάξει εμάς όπως έλεγε ο ποιητής. Έπρεπε απλά να περάσουν τα χρόνια, να φθάσει το σημείο όπου οι πληγές αργούν και δεν κλείνουν όπως άλλοτε, για να συνειδητοποιήσουμε την μια και μοναδική αλήθεια…

—————————————————————

• Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.