Περνούν οι ημέρες από πάνω μας,

δεν τις καταλαβαίνεις συνήθως

όμως εκείνες περνούν και πάντα,

πάντα κάτι τραβάνε μαζί τους.

Κάτι από’ μας, άλλοτε μικρό κι άλλοτε μεγάλο.

Βγήκα πριν να περπατήσω στη βροχή και

σκεφτόμουν πότε ήταν η τελευταία φορά που το έκανα.

Να περπατήσω στη βροχή και να είναι νύχτα.

Κάποτε μόλις που άκουγα στάλες έβγαινα στο δρόμο.

Δεν είχε σημασία που θα πήγαινα, μόνο που ήμουν στο δρόμο,

να όξυνα τις αισθήσεις, να ένιωθα τα πράγματα ως είχαν.

Από τότε πέρασαν χρόνια και όπως είπαμε τα χρόνια,

είναι ημέρες, πολλές.

Ποιος ξέρει γιατί δεν συνηθίζω να περπατώ πια στη βροχή.

Ίσως γιατί κρυώνω ή μπορεί να μη βρέχει τόσο,

από την άλλη σα να μεγάλωσα και λιγάκι.

Είναι δηλαδή που πέρασαν οι ημέρες οι πολλές από πάνω μας και πάντα,

πάντα αυτές μας παίρνουν κάτι.

Chinaski