Σαν χθες πριν από 50 χρόνια γεννιόταν ο Βίνσεντ Πίτερ Τζόουνς στο Ουότφορντ, Ουαλός από τη μεριά της μάνας του. Η Γλίντα Τζόουνς ήταν αυτή που τον μεγάλωσε, όταν χώρισε με τον πατέρα του. Στερεοτυπική ιστορία για έναν θυμωμένο και βίαιο νέο που μεγάλωσε κουβαλώντας τούβλα στις οικοδομές τα πρωινά και παίζοντας ποδόσφαιρο στην Ουίλντστοουν τα απογεύματα. Στα 16 του έφυγε από το σπίτι. Στα 21 του πέρασε από την 3η κατηγορία Σουηδίας, πριν καταλήξει για 10.000 λίρες στη Γουίμπλεντον. Στο νότιο Λονδίνο βρήκε την δεύτερη οικογένεια του, βρήκε τους υπόλοιπους κρίκους της αλυσίδας που ονομάστηκε “Crazy Gang” και τρομοκράτησε επί σειρά ετών τις υπόλοιπες αγγλικές ομάδες, για να γράψει μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου νικώντας την παντοδύναμη Λίβερπουλ στον τελικό του FA Cup το 1988. Τραγική ειρωνεία; Πέρυσι, ανήμερα των 50ων γενεθλίων του Βίνι Τζόουνς, η Γουίμπλεντον υποδεχόταν την Λίβερπουλ για τον θεσμό. Έχασε 1-2.

Από κυπελλούχος Αγγλίας το 1988 στην Λιντς με μια μεταγραφή που άξιζε εκατομμύρια λίρες και από εκεί στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ (ξανασμίγοντας με τον παλιό του προπονητή Ντέιβ “Χάρι” Μπάσετ). Για ένα χρόνο μόνο, όμως, αφού προέκυψε η δελεαστική πρόταση της Τσέλσι. Επέστρεψε έξι χρόνια στην Γουίμπλεντον (1992-1998), έγινε διεθνής με την Ουαλία, πριν αποχωρήσει από το ποδόσφαιρο με τη φανέλα της QPR. Τέρμα τα δολοφονικά τάκλιν. Έστω και στο πανί απέκτησε κανονική licence to kill.

Το 1982 η Γουίμπλεντον, μια ομάδα του νοτιοδυτικού Λονδίνου που ιδρύθηκε το 1889 και πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ιστορίας παίζοντας σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, αγωνιζόταν στην 4η κατηγορία. Ήταν η εποχή που γεννήθηκε η “Crazy Gang”. Στον πάγκο καθόταν ο παλιός παίκτης της ομάδας, Ντέιβ “Χάρι” Μπάσετ, ένας ισχυρός χαρακτήρας που αποτελούσε ταυτόχρονα τον ηγέτη, την πατρική φιγούρα, αλλά και τον αρχηγό μιας άγριας αγέλης. Αυτός ήταν που καθιέρωσε το αγωνιστικό στυλ των “Ντονς”. Μασίφ άμυνα, σκληρά μαρκαρίσματα, πολύ σκληρά τζαρτζαρίσματα, πάρα πολύ σκληρά τάκλιν, long-ball και άγιος ο Θεός. “Γιατί να κάνουμε 15 πάσες, αν μπορούμε να κάνουμε μια” ήταν η ρητορική ερώτηση που περιγράφει επακριβώς την επιθετική του φιλοσοφία. Και εγένετο φως! Το παιχνίδι με τις μακρινές μπαλιές (τώρα τις λέμε γιόμες) με στόχο τον υψηλόσωμο και πολύ δυνατό Τζον Φασάνου έγιναν εκτός από σήμα κατατεθέν και παιχνίδι που κερδίζει.“Πολλές φορές πριν από τα παιχνίδια βρέχαμε επίτηδες το γήπεδο. Δεν θέλαμε οι αντίπαλοι να αλλάζουν με άνεση τη μπάλα. Δεν μας ένοιαζε το χορτάρι. Εμείς παίζαμε στον αέρα” ειπώθηκε με συνωμοτικό ύφος στο Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟ ντοκιμαντέρ “Crazy Gang” που βγήκε στον αέρα ανήμερα της Boxing Day (δείτε το κάτω-κάτω). Οι δέκα παίκτες φρόντιζαν απλά να μην χάνουν διεκδίκηση και ο τερματοφύλακας Ντέιβ Μπέσαντ απλά έβαζε σημάδι με το βολέ του να σκάσει η μπάλα λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή.

Η Γουίμπλεντον άρχισε να κερδίζει, άρχισε να ανεβαίνει κατηγορίες και άρχισε να γίνεται η πιο “τρελή” ομάδα στο νησί. Ακόμη κι όταν έφυγε ο Μπάσετ, ο Μπομπ Γκούλντ αποφάσισε να κρατήσει την ίδια πετυχημένη συνταγή και στην Premier League. Ξύλο και των γονέων, δηλαδή. “Μια κυριακάτικη ομάδα στην Premier League” έλεγαν τότε. Ερασιτέχνες, ανάμεσα στους επαγγελματίες. Οι “Ντονς” δεν ήταν απλά μια σκληρή ομάδα. Ήταν η πιο σκληρή ομάδα που έκανε ποτέ σέντρα. Οι Bad Boys του Detroit μπροστά τους ήταν Αρσακειάδες. Δεν είναι μόνο ότι έπαιζαν σκληρά, χρησιμοποιούσαν σε κάθε ευκαιρία τους αγκώνες τους και μαζί με τα τάκλιν μοίραζαν και ιατρικές γνωματεύσεις, αλλά βασίστηκαν και στην φήμη που είχαν χτίσει. Προπονήθηκαν όσο κανείς άλλος στο να μπαίνουν στο μυαλό του αντιπάλου.

Μου έλεγαν ηρέμησε και εγώ απαντούσα: ‘σκάσε’. Και τους χτυπούσα και πάλι

Μια συνηθισμένη ημέρα στο γραφείο για τον Βίνι Τζόουνς. Αυτός κι οι συμπαίκτες του είχαν κάνει τους αντιπάλους να πιστεύουν ότι δεν τους νοιάζει το αποτέλεσμα, αλλά μόνο να τραυματίσουν τον αντίπαλο. Κι έτσι μια δολοφονική ματιά, ήταν εξίσου επώδυνη με μια δολοφονική αγκωνιά στην καρωτίδα. Καμιά φορά έφτανε μόνο η ιαχή “Put it in the mixer”, που φώναζαν οι αμυντικοί.

“Δεν τους άρεσαν οι εγκαταστάσεις μας. Δεν τους άρεσε ο τρόπος που παίζαμε. Ήξεραν ότι θα περάσουν ένα δύσκολο Σαββατοκύριακο” παραδεχόταν ο Βίνι Τζόουνς, κάνοντας μια περιγραφή των αποδυτηρίων που ήταν μικρά, παγωμένα, υγρά και βρώμικα. “Βγαίναμε στο γήπεδο και ήμασταν παγωμένοι. Μετρά τρώγαμε και μερικές…” θυμάται ο Γκάρι Λίνεγκερ. Ο θρύλος λέει ότι η μάχη ξεκινούσε με ψιλές στη φυσούνα. Και συνεχιζόταν κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, με τους παίκτες της Γούιμπλετον να φορούν τα πιο σκληρά προσωπεία τους. “Μετά από ένα σημείο νομίζαμε ότι είμαστε πολέμαρχοι, γιατί ακριβώς νιώθαμε ότι κάθε ματς ήταν πόλεμος” συμπληρώνει ο αυτοαποκαλούμενος ηγέτης εκείνης της ομάδας, ο Τζόνι Φασάνου, ένας ατίθασος και ιδιόρρυθμος σέντερ-φορ, νιγηριανικής καταγωγής μεγαλωμένος από θετούς λευκούς γονείς σε ένα μικρό σπίτι στο Νόρφολκ. Ακριβώς. Ήταν ο Μπαλοτέλι, πριν τον Μπαλοτέλι.

Ο “Φας” εκτός από πρώτος σκόρερ εκείνης της ομάδας (σκόραρε 107 γκολ στα 8 χρόνια που αγωνίστηκε στη Γούιμπλετον), ήταν ο αρχηγός των αποδυτηρίων. Όπου “αρχηγός”, αυτός που έσπαγε στο ξύλο όποιον του έμπαινε στο μάτι. Ήταν ο λόγος που η καριέρα του Λόρι Σάντσεζ παραλίγο να τελειώσει μετά από καυγά τους στα αποδυτήρια, ήταν αυτός που είχε σπάσει ολόκληρο πάγκο στο πόδι ενός “τύπου που έκανε τον σκληρό” και είχε ως φιλοσοφία ζωής το ότι “ο σεβασμός πρέπει να εμπεριέχει και το στοιχείο του φόβου”. Ο μόνος με τον οποίο δεν τα είχε βάλει ήταν ο Βίνι Τζόουνς. “Όταν τον είδα είπα ότι αυτός ο λευκός τύπος είναι πραγματικά θυμωμένος. Νόμιζα ότι εγώ έχω θέματα, αλλά αυτός παραέχει. Τον συμπαθώ αυτόν τον τύπο”.

Ο Βίνι Τζόουνς δεν άργησε να γίνει ο φόβος και ο τρόμος των γηπέδων, πολύ πριν βγάλει το βίντεο με τις οδηγίες του πως-να-κάνετε-φάουλ και να κερδίζει το καλύτερο σιρίτι: το ψευδώνυμο “Butcher”. Χασάπης. Αν μη τι άλλο ταιριαστό. Στην καριέρα του αποβλήθηκε 12 φορές, ενώ έχει και το ρεκόρ στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου για την γρηγορότερη κάρτα, στα 3” (!!!). Αν η καριέρα του μπορούσε να αποτυπωθεί σε ένα και μόνο στιγμιότυπο θα ήταν η φάση που πιάνει τα αχαμνά του Πολ Γκασκόιν, μια φωτογραφία που κοσμεί τον τοίχο του σπιτιού του ακόμη και σήμερα.

Κάθε Δευτέρα ο Βίνι Τζόουνς έμπαινε στα αποδυτήρια με μαυρισμένο μάτι, ή κόψιμο στο ζυγωματικό. Απλά δεν μπορούσε να πει “όχι” σε έναν καυγά. Πλακωνόταν σε μπαρ, με την ίδια συχνότητα που πήγαινε προπόνηση. “Είχα οργή μέσα μου” ομολογεί μετά από χρόνια, συνδέοντας τον οξύθυμο χαρακτήρα του με τα δύσκολα παιδικά του χρόνια: “Κάθε παιδί που θα χώριζαν οι γονείς του, θα ήταν διαρκώς θυμωμένο”.

Οι περισσότεροι παίκτες της Γούιμπλετον κουβαλούσαν στην πλάτη τους την ταμπέλα του προβληματικού. Όλοι τους είχαν περάσει δύσκολα και έβλεπαν ένα μεγάλο “αλλά” να πηγαίνει αγκαζέ με το όνομα τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Κι η “Crazy Gang” έμοιαζε ως το τελευταίο οχυρό. Ένας σωρός από απροσάρμοστους, από ανεπιθύμητους. Ο ίδιος ο Βίνι Τζόουνς έχει περιγράψει την ομάδα σαν έναν εσωτερικό κύκλο, ένα σχοινί, μια αλυσίδα, που αν έσπαγε θα τους έκανε να επιστρέψουν στα προβλήματα τους.

Βέβαια, δεν ήταν όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας το ίδιο σκληροί ή ανθεκτικοί. Οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής έκλεινε την πόρτα των αποδυτηρίων είχε δύο επιλογές: να χορέψει το χορό, ή να περάσει δύσκολα.

Ο “Χάρι” το ήξερε, ο διάδοχος του Ντέιβιντ Γκουλντ το ήξερε. Ο Λιβανέζος πρόεδρος Σαμ Χαμάμ το ήξερε και παιάνιζε τον ίδιο “τρελό” σκοπό. Ο ιδιόρρυθμος πρόεδρος είχε κάνει φήμη για τους περίεργους όρους που έβαζε στα συμβόλαια των παικτών. Όπως ότι θα πρέπει να παρακολουθήσουν όπερα αν χάσουν με 4-0. “Φαντάζεστε τον Βίνι Τζόουνς να πρέπει να ακούσει άριες; Ήξερα ότι απλά δεν θα χάσουν ποτέ 4-0” λέει τώρα γελώντας ο Χαμάμ, που σύμφωνα με τον θρύλο έβαλε τον Ντέιβιντ Γκουλντ να φάει 12 αρνίσιους όρχεις για να του κάνει το χατίρι και να πάρει τον Τέρι Γκίμπσον από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Δώδεκα αρνίσιους όρχεις και 250.000 λίρες. Τόσο κόστισε ο Γκίμπσον, ένα από τα τέσσερα κομμάτια του παζλ που έλειπαν από τη Γούιμπλετον και κλήθηκε να βρει ο Ντέιβιντ Γκουλντ. Το πρόβλημα ήταν ότι ο Τζον Σκέιλς και ο Τέρι Φίλαν δεν ταίριαζαν ούτε στο “Crazy”, ούτε στο “Gang”. Πρόβλημα για τους ίδιους, δηλαδή, που πέρασαν δύσκολες στιγμές. Η ομάδα της Γουίμπλετον ήταν γνωστή για δύο πράγματα: για το σκληρό παιχνίδι και τις αβυσσαλέες φάρσες. Όχι, το ιδανικό περιβάλλον για ευαίσθητους χαρακτήρες όπως ο Σκέιλς ή ο Φίλαν.

Βίνι Τζόουνς και σε… footshirt

Ο Βίνι Τζόουνς θυμάται με καμάρι τη φορά “που παίζαμε μπουνιές με τους παίκτες της Τσέλσι στο κέντρο του γηπέδου”. Ο Άλαν Κορκ είδε το αυτοκίνητο του να τυλίγεται στις φλόγες επειδή είχε ζητήσει αύξηση από τον Μπάσετ και οι συμπαίκτες του θεώρησαν καλή ιδέα να κάψουν το αυτοκίνητο του για να εισπράξει την αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρία. Ο Φασάνου διηγείται ιστορίες για την τελετή μύησης των “καινούργιων” που περιελάμβανε κολλητική ταινία, την οροφή του αυτοκίνητου και το ίδιο αυτοκίνητο να τρέχει στη λεωφόρο. Το ξύλο στα αποδυτήρια ήταν το ίδιο συνηθισμένο με τις διατάσεις και τα καψόνια έδιναν και έπαιρναν. Το να κλείσουν έναν παίκτη στο πορτ-μπαγκάζ ήταν το εύκολο. Το δύσκολο ήταν να “μην πρέπει να φάει για δύο ημέρες” όπως θυμάται με σαρδόνιο χαμόγελο ο “Φας”, που καταλήγει: “θα υπήρχε πάντα ένας δίπλα του για να φροντίσει ώστε να μην βάλει μπουκιά στο στόμα του”.

Όποιος δεν έμπαινε στη “συμμορία”, είχε πρόβλημα. Όπως ο Τέρι Φίλαν που περιγράφει τους πρώτους μήνες λέγοντας ότι “ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος για μένα”. Οι μόνοι που τόλμησαν να βγουν από το μαντρί, χωρίς να τους φάει ο λύκος ήταν ο “ερημίτης” Έρικ Γιανγκ και ο Λόρι Σάντσεζ. Και κάπως έτσι κυλούσε η ζωή στο Γούιμπλεντον.“Κάθε ημέρα ήξερες ότι θα υπάρχει ένα πρόβλημα” έλεγε ο προπονητής Μπόμπι Γκουλντ, που είχε θεσπίσει το σύστημα του κύκλου. Οι παίκτες έκαναν έναν κύκλο και οποιοδήποτε πρόβλημα λυνόταν μέσα σ’ αυτόν. Είτε με λόγια, είτε με μπουνιές. Το βασίλειο του Βίνι Τζόουνς.

Η αποκορύφωση του έπους της “Τρελής Συμμορίας” και συνάμα το τέλος -λόγω του χορού των εκατομμυρίων λιρών που ακολούθησε- ήταν ο τελικός του FA Cup του 1988. Η ομάδα που όλοι αγαπούσαν να μισούν απέναντι στο μεγαθήριο της Λίβερπουλ, της ομάδας που κατέκτησε έξι πρωταθλήματα τη δεκαετία του ’80. Οι εφημερίδες έγραφαν ότι η “Γουίμπλεντον ΔΕΝ πρέπει να κερδίσει για το καλό του ποδοσφαίρου”, ή ότι “αν χάσει η Λίβερπουλ θα είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία”. Το BBC κάνει ζωντανή σύνδεση με το πούλμαν των “Ντονς” και το μικρόφωνο πάει στον Ντένις Ουάιζ. Μια ηχηρή σφαλιάρα προσγειώνεται στο σβέρκο του χαρισματικού μέσου με το παιδικό πρόσωπο. Θύτης ο Βίνι Τζόουνς που καθόταν δίπλα του στο πούλμαν, κρατώντας λίρες και μια τράπουλα. Πριν το μεγαλύτερο παιχνίδι στην ιστορίας τους οι παίκτες της Γούιμπλεντον έπαιζαν χαρτιά. Γιατί; Γιατί δεν θα ήταν η “Crazy Gang” αν έκαναν διαφορετικά.

Δύο ώρες πριν το παιχνίδι ο Φασάνου κάνει πλάκα στους σχολιαστές. Ένα μεγάλο χαμόγελο, αυτό ήταν οι παίκτες του Μπόμπι Γκουλντ. Μέχρι να φτάσει η ώρα του αγώνα, δηλαδή και να βάλουν τις φανταστικές μάσκες του πολέμου. Στη φυσούνα ο Βίνι Τζόουνς απειλεί ότι θα ξεριζώσει το κεφάλι του Νταλγλίς. Το ματς είχε ξεκινήσει.

Το “in the hole” με το οποίο τέλειωσε η απειλητική ατάκα του Τζόουνς έμελλε να γίνει σύνθημα στα χείλη των “Ντονς”. Ο κόσμος νόμιζε ότι επειδή παιζόταν στο Γουέμπλεϊ ότι οι παίκτες της Γούιμπλεντον θα άλλαζαν παράσταση. Έκαναν λάθος. Είχαν περάσει μόνο μερικά δευτερόλεπτα στον αγώνα όταν ο “Χασάπης” έδωσε στον Στιβ ΜακΜάχον τα πόδια στο χέρι. “Είχα προγραμματίσει αυτό το τάκλιν για μήνες. Ήξερα πως όταν υποδέχεται τη μπάλα στο κέντρο ανοίγει για να ψάξει μια πάσα προς τα πίσω. Περίμενα και του όρμησα. Νομίζω ότι αυτό το τάκλιν έδωσε το στίγμα του αγώνα” σύμφωνα με τον θύτη.

Ο Λόρι Σάντσεζ σκοράρει με κεφαλιά, ο Ντέιβ Μπέσαντ γίνεται ο πρώτος τερματοφύλακας που αποκρούει πέναλτι σε τελικό FA Cup και η Γούιμπλεντον κερδίζει το κύπελλο. Ο αιμοβόρος Δαυίδ που θα μπορούσε να ενσαρκώσει ο Τζο Πέσι νικάει τον Γολιάθ. Μετά το τέλος του αγώνα ο Βίνι Τζόουνς ξεσπάθωσε, φροντίζοντας να καταλάβει ο κόσμος ότι η ομάδα του… had the balls. Τα έδειξε στους θεατές, μίλησε για αυτά στην κάμερα (κλείνοντας με τη φράση “in the hole”), τα έβαλε μπροστά στο στόμα του προπονητή Ντέιβιντ Γκουλντ κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών. Λίγο ήθελε για να γραφτεί ιστορία και η αναμνηστική φωτογραφία αντί για πανηγυρισμούς να είχε μπουνιές. Αλλά αυτός μάλλον είναι ο τρόπος της “Crazy Gang”.

Μετά την παράσταση στο Γουέμπλεϊ η Γουίμπλεντον διαλύθηκε. Η διοίκηση πούλησε τον Μπέσαντ και τον Θορν στη Νιουκασλ, τον Φίλαν στη Μάντσεστερ Σίτι, τον Τζόουνς στη Λιντς, τον Ουάιζ στην Τσέλσι και η ομάδα δεν άγγιξε ποτέ ξανά την κορυφή. Το 2000 υποβιβάστηκε. Και σαν να μην έφτασε αυτό άλλαξε έδρα μετακόμισε στο Μίλτον Κέινς και ονομάστηκε Μίλτον Κέινς Ντονς. Αυτό, βέβαια, δεν άρεσε καθόλου στους οπαδούς που ίδρυσαν το 2002 την AFC Γουίμπλεντον, την εποχή που ο ίδιος ο Βίνι Τζόουνς είχε γίνει επαγγελματίας ηθοποιός κι είχε μετακομίσει από το Χέρτφορντσαϊρ στο Χόλιγουντ.

Ο “Χασάπης” που έβγαλε τις λίρες του ως ο σκληρός του ποδοσφαίρου, δύο καπνισμένες κάννες μετά έγινε ο “σκληρός” του κινηματογράφου. Το 1998 έπαιξε τον Big Chris στην ταινία που άλλαξε την καριέρα του Γκάι Ρίτσι, συνέχισε με το Snatch, το Gone in Sixty Seconds, το Swordfish, το Mean Machine, το X-Men και 84 συνολικά ταινίες στις οποίες υποδύεται τον κακό. Έγραψε βιβλία, πήρε μέρος σε reality, γλίτωσε το θάνατο χάρις στον Τζον Τραβόλτα, αλλά δεν σταμάτησε να πλακώνεται στα μπαρ. Πριν μερικά χρόνια χρειάστηκε να κάνει 48 ράμματα για να κολλήσει την κομμένη μύτη του μετά από καυγά που περιελάμβανε ιπτάμενα μπουκάλια και σπασμένα γυαλιά. Προηγουμένως είχε ποδοπατήσει τον γείτονα του, είχε δαγκώσει έναν δημοσιογράφο και είχε κολλήσει στο τζάμι του αεροπλάνου έναν συνεπιβάτη που τόλμησε να του κάνει υποδείξεις, συνοδεύοντας το βίαιο ξέσπασμα του με κάτι σαν “αν μου ξαναμιλήσεις θα σου φάω το πρόσωπο”.

Η ιστορία, πάντως, θα είχε γραφτεί διαφορετικά αν δεν είχε ακούσει τον Τζον Τραβόλτα στα γυρίσματα του Swordfish. Ο Τζόουνς ετοιμαζόταν να κάνει ο ίδιος μια δύσκολη σκηνή, όταν άκουσε τον πρωταγωνιστή να του λέει “σταμάτα”. Τα σχοινιά που θα τον κρατούσαν δεν ήταν δοκιμασμένα και ο κασκαντέρ που πήρε τη θέση του απλά για να τσεκάρει κατέληξε να κάνει ελεύθερη πτώση και να σπάει τη σπονδυλική του στήλη στο κράσπεδο. “Μου έσωσε τη ζωή και δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι για τους οποίους μπορείς να πεις κάτι τέτοιο” υποστηρίζει ο Βίνι Τζόουνς, που το 2013 πέρασε και μια νέα περιπέτεια με την υγεία του, αυτή τη φορά παλεύοντας με τον καρκίνο του δέρματος.

“Όταν μου το είπε ο γιατρός το πρώτο που ρώτησα ήταν πόσο καιρό έχω” ομολογεί. Ήταν η πρώτη φάση. Η δεύτερη περιελάμβανε την “πολεμική μάσκα” της εποχής της Γούιμπλετον όταν αποφάσισε να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις. Τον περασμένο Νοέμβριο λίγες ημέρες πριν γίνει 50 ετών επέστρεψε στα γυρίσματα 100% υγιής. Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Έτσι δεν λένε;

Δεν γίνεται διαφορετικά. Η Γούιμπλετον δεν θα ήταν η Crazy Gang χωρίς τις φάρσες και τα αιμοβόρικα τάκλιν και ο Βίνι Τζόουνς δεν θα ήταν ο “Χασάπης” αν τα είχε παρατήσει. Δεν είναι τυχαία ο πιο σκληρός τύπος εκεί έξω.

Πηγή: sport24.gr