Το καλοκαίρι του 1999 κάπου προς τα μέσα Ιουλίου ο Ολυμπιακός κάνει το μπαμ και φέρνει τον Τζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέϊρα στο λιμάνι. Προηγούμενος σταθμός του Βραζιλιάνου ήταν η Μπαρτσελόνα και μπορείτε να κατανοήσετε τον παροξυσμό με την είδηση της μεταγραφής. Ένας παίκτης της Μπάρτσα και της Σελεσάο στον Ολυμπιακό και το ελληνικό πρωτάθλημα; Φυσικά και για ιντερνετ στην Ελλάδα ούτε λόγος εκείνη την εποχή, με τις εφημερίδες να είναι το πρώτο πράγμα που αγοράζαμε όταν ανοίγαμε το μάτι μας εκείνα τα καλοκαίρια. Έφηβοι με την τύχη του ότι γνωρίσαμε ένα εντελώς διαφορετικό ποδόσφαιρο από το σημερινό, με αστέρες που δεν συγκρίνονται με τους σημερινούς. Θυμάμαι έντονα τα γήπεδα στην Ελλάδα εκείνης της εποχής. Το OAKA ασφυκτικά γεμάτο με 80.000 κόσμο πριν την ανακατασκεύη για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Την Λεωφόρο και την σκεπαστή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Θυμάμαι τον Τζιοβάνι, δεν έχω ξαναδεί έκτοτε τέτοιο μπαλαδόρο – μάγο. Ήταν ένας και μοναδικός. Φεύγοντας από τον Ολυμπιακό ο Βραζιλιάνος, ήταν λες και πήρε μαζί του την αστερόσκονη των εφηβικών μας χρόνων. Ένα τέλος εποχής που συνέπεσε με την μεγάλη αλλαγή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, που εξυγχρονίστηκε, έγινε πιο ακριβό, πιο γρήγορο, αλλά και πιο απόμακρο για όσους είχαμε συνηθίσει στη μαγεία.

Την ημέρα που έκλαιγε ο “Ζιό” και αποχαιρετούσε τους ολυμπιακούς κλαίγαμε όλοι, οι αναμνήσεις επέστρεφαν πάλι κι από τότε επιστρέφουν όλο και πιο συχνά.

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας