Ποιος θα περίμενε ότι οι άνθρωποι περιμένουν το καρναβάλι και τις απόκριες, έτσι ώστε να μασκαρευτούν και να νιώσουν λιγάκι τον μέσα εαυτό τους. Ένα είδος απελευθέρωσης από την καθημερινή φορεσιά της πραγματικότητας που είναι σκληρή, που είναι αδυσώπητη και δεν επιτρέπει τις περισσότερες φορές να αποκαλυφθεί η αλήθεια πίσω από τα φαινόμενα. Τα φαινόμενα που συνήθως στις ημέρες μας απατούν γιατί έτσι πρέπει, έτσι επέβαλε δηλαδή ο σύγχρονος τρόπος ζωής, που μόνο σχέση με την ζωή δεν έχει, μάλλον.
Τι κάθομαι και γράφω τώρα ε; Τίποτα, απλά αυτή η “μάσκα που κρύβεις” όπως έλεγε κάποτε και το τραγούδι από τις ΤΡΥΠΕΣ, μπορεί να διαφυλάσσει κάθε είδους ταλέντου και επιτυχίας, μπορεί να σε οδηγεί στην καταξίωση, μπορεί ακόμη και να σε αφήνει να επιπλέεις μέσα σε ετούτο τον τοξικό κόσμο, όμως σου στερεί το πιο αυτονόητο πράγμα που υπάρχει στη ζωή. Την ευτυχία που θα μπορούσες να προσφέρεις στους άλλους αν δεν την φορούσες, την ευτυχία που θα επέστρεφε πάντα πίσω σε εσένα τον ίδιο.
Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ με ποιους τρόπους μπορείς να κάνεις κάποιον άνθρωπο ευτυχισμένο; Σου έμεινε χρόνος για να το σκεφτείς; Η τον ξόδεψες ατόφιο και αβασάνιστα για να χτίσεις το προφιλ της μάσκας που φοράς, που πάντα κρύβεις στην τσέπη σου; Αν σου έμεινε έστω και ελάχιστος, βγάλε την και κοίταξε να δεις καθαρά πόσο απλή φάση είναι το να καταφέρεις να νιώσεις τον άνθρωπο. Κι όταν το καταφέρεις αυτό θα καταλάβεις γιατί πέρασε τόσος καιρός στα χαμένα, γιατί έσπειρες τον χρόνο σου στον άνεμο χωρίς νόημα, χωρίς ουσία, χωρίς ντροπή.
Έμαθες να χρησιμοποιείς τους γύρω σου κατά το δοκούν σαν τρόπαια που απέκτησες και σου ανήκουν. Σου έμαθαν πως όταν το κάνεις αυτό έχεις εξασφαλισμένη την επιτυχία. Δεν έμαθες να το πολυψάχνεις, τα τρόπαια άλλωστε δεν μιλάνε και δεν μας ενδιαφέρει αν έχουν συναισθήματα. “Στο διάλο τα τρόπαια και πως νιώθουν” έλεγες πάντοτε μέσα σου, μου αρκεί να τα έχω στο παλμαρέ μου. Και τα τρόπαια από την άλλη, λαμπερά και γουστόζικα όσο τίποτα άλλο, υπομονετικά και νικημένα να στέκουν εκεί. Ανήμπορα να αναλάβουν άλλους ρόλους πέραν την απονομής τους στον “νικητή”. Οι κοινωνία λοιπόν, οι έρωτες, οι ανθρώπινες σχέσεις, βρίσκονται χωρισμένες κάπου ανάμεσα σε νικητές και τρόπαια. Δεν είναι αυτός ο κανόνας βέβαια όμως μπορεί και να είναι, αυτή αίσθηση μου δίνεται καθημερινά. Και κανείς να μην είναι ευτυχισμένος, και τίποτα ουσιαστικό να μην συμβαίνει, και καμία αγάπη να μην υπάρχει βαθυά. Και κανείς να μη συζητάει πια για τον μέσα εαυτό και ποτέ να μην αντικρίζεις την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια αγαπητοί φίλοι και φίλες, σε όλα τα πράγματα, όσο σκληρή κι αν είναι μερικές φορές, είναι ομορφότερη από κάθε είδους ψέμα.
Με αφορμή τις απόκριες λοιπόν, σας προτρέπω μαζί με εμένα τον ίδιο, να μην συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους ως τρόπαια. Κι εσείς “τρόπαια” να μάθετε να μην παρουσιάζεστε ως τέτοια. Το φαίνεσθαι σε λίγο θα έχει νικηθεί οριστικά και τότε θα πρέπει όλοι μαζί να αποδείξουμε τι πραγματικά αξίζουμε. Ας μελετηθούμε λοιπόν ενδελεχώς, μήπως καταφέρουμε να αγγίξουμε λιγάκι ευτυχία. Someday…
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
