Πριν 40 ολόκληρα σχεδόν χρόνια, κάνει πρεμιέρα στους Αμερικανικούς κινηματογράφους η ταινία “Ρόκι: Τα χρυσά γάντια”. Από εκεί και ύστερα όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ο άσημος μέχρι εκείνη τη στιγμή σεναριογράφος της ταινίας Σιλβέστερ Σταλόνε, που είχε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με πολλές δυσκολίες όπως σίγουρα όλοι έχουμε διαβάσει στις διάφορες συνεντεύξεις του, βάζει μπροστά το Ρόκι. Με ελάχιστα χρήματα σε σχέση με όσα κέρδισε η παραγωγή του τα επόμενα χρόνια και με σκηνοθέτη τον Τζον Άλβιντσεν, ολοκληρώνεται μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ένα φίλμ του οποίου η ιστορία έγινε πασίγνωστη σε ολόκληρο τον κόσμο. Η μουσική του Μπιλ Κόντι έγινε για το Αμερικανικό κοινό κάτι σαν δεύτερος εθνικός ύμνος. Η δε φωτογραφία του Τζεϊμς Όμπρεϊ Κρέϊμπ υποδειγματική.
Ο Σταλόνε απέκτησε από εκεί και ύστερα το κινηματογραφικό του Alter Ego όπου συνήθως τα όρια μεταξύ ηθοποιού και χαρακτήρα έμοιαζαν θολά. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο συμπαθέστατος φουσκωτός με την περίεργη προφορά, ταυτίστηκε στην συνείδηση των σινεφίλ ως Ρόκι. Σε αυτό συνετέλεσαν φυσικά και οι αρκετές συνέχειες για περίπου 4 δεκαετίες από την αρχική του προβολή.
Να σταθούμε όμως και στις αιτίες αυτής της επιτυχίας. Ο ρομαντισμός που διέπει όλα τα φιλμ είναι ο βασικός παράγοντας. Η αίσθηση ότι και ο αδύναμος μπορεί κάποτε να τα καταφέρει. Ύστερα από μεγάλες απογοητεύσεις, από δυσκολίες και αναποδιές, έρχεται η στιγμή στη ζωή όλων των ανθρώπων, ακόμη και των πιο φτωχών, να κάνουν τη διαφορά και να “κατακτήσουν τον κόσμο”.
Εισπρακτικά το Ροκι 1 χαρακτηρίστηκε υπερ – επιτυχημένο. Εκτός των παραπάνω η ταινία ήταν προτεινόμενη για 9 Οσκαρ συνολικά. Απέσπασε τελικά 3 (καλύτερης ταινίας, μοντάζ και σκηνοθεσίας). Αυτός ο Νοέμβριος του 2016 θεωρείται ως επετειακός για τα 40 χρόνια από την πρώτη προβολή. Γι’ αυτό κι εμείς κάνουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα σε μια από τις πλέον πολυσυζητημένες ταινίες όλων των εποχών.
Ρόκι Μπαλμπόα, αγαπημένε μου σινέ-ήρωα, σε ευχαριστώ για τα μαθήματα υπομονής που μου έχεις προσφέρει μέχρι σήμερα.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
