Οι άνθρωποι φίλε βλέπουν και αντιλαμβάνονται πάντα μόνο όσα εκείνοι θέλουν να αντιληφθούν. Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι αδιάφορη η ιστορία του καθενός δίπλα τους. Μα τι σημασία έχει που αναπνέουν τον ίδιο αέρα, ή που είναι από τα ίδια ακριβώς υλικά φτιαγμένοι; Οι άνθρωποι έχουν φτιάξει τα προσωπικά τους καλούπια και μέσα εκεί στιβάζουν τις ζωές τους. Σε μικρά – μικρά τετραγωνάκια, τακτοποιημένες, όπως οι κούτες μιας μετακόμισης.

Όσο εξελίχθηκε το είδος εξελίχθηκε, τώρα έχει αντίστροφη πορεία η ανθρωπότητα. Όσο κι αν παλέψεις για να αποδείξεις ότι δεν χρειάζεται να συμβαίνει αυτό, τόσο περισσότερο κλείνεται στα τετραγωνάκια της, τόσο περισσότερο γελοία καρικατούρα μοιάζεις.

Μα αν θέλεις να λογίζεις τον εαυτό σου για σύγχρονο που έχει απο καιρού αποτινάξει το εγώ του, τέτοια φαινόμενα ολοκληρωτικά δεν πρέπει να σε επηρεάζουν. Δεν θα ήταν το λογικό δηλαδή.

Να κάνεις πάντα αυτό που αισθάνεσαι ως σωστό. Να λες ότι νοιώθεις χωρίς φόβο, χωρίς πάθη. Να κοιτάζεις βέβαια τα λόγια σου να μην πληγώνουν, αλλά να μη ζορίζεσαι με το να κρατάς τις αλήθειες στα έγκατα της ψυχής σου, φυλακισμένες. Γιατί τότε θα γίνεις κι εσύ ένα μικρό τετραγωνάκι. Ένα τετραγωνάκι σε αυτόν τον απίστευτα τεράστιο και τόσο μικρό κόσμο.

Μη γίνεις ποτέ ένα τετραγωνάκι, ότι κι αν σου κοστίσει.

 

Στάθης Ντάγκας