Συνεχίζω να πιστεύω σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από ετούτον που ζούμε μέσα. Συνεχίζω να πιστεύω πως διαβαίνοντας το βαθύ σκοτάδι, το φως όταν το βρούμε θα κάνει αίσθηση και πως δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να το συναντήσουμε. Συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν είμαστε κρέατα ρηγμένα μέσα στην πιο εξελιγμένη μηχανή για κιμά και πως κάθε άνθρωπος, μέσω της διαφορετικότητάς του, μέσω της σκέψης και των ιδεών του, είναι απαραίτητος στο κοινωνικό οικοδόμημα, είναι αναντικατάστατος, ότι ακόμη δεν έχει απωλέσει το ανθρώπινο στοιχείο του και ότι αύριο το πρωί, ο ίδιος αυτός άνθρωπος, θα προσθέσει κάτι καλό στο σύνολο και δεν θα αφαιρέσει από αυτό τίποτα.

Συνεχίζω να πιστεύω όμορφα πράγματα παρότι η καθημερινότητα με πετάει κάτω και με κάνει να αισθάνομαι σαν ένα χαμστεράκι, που τρέχει σε μια ρόδα που συνέχεια γυρίζει, χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό, μόνο και μόνο για μια χούφτα φαγητό στο τέλος του δρόμου που δεν έχει τέλος. Συνεχίζω να πιστεύω σε ένα κόσμο χωρίς τόσο πόνο, χωρίς τόσες λαιβ μεταδόσεις του πόνου, χωρίς βία και παραλογισμό, χωρίς εντάσεις προς ενίσχυση των χρηματοκιβωτίων των ελιτ. Συνεχίζω να πιστεύω πως οι περισσότεροι από εμάς, τα ανθρώπινα χαμστεράκια, έχουμε πολλά περισσότερα κοινά παρά διαφορές, και πως θα έρθει μια ημέρα που θα καταφέρουμε να το κατανοήσουμε καλά αυτό.

Είναι τότε που καθώς θα τρέχουμε γυρίζοντας σαν τρελοί τη μεγάλη ρόδα, χωρίς να βλέπουμε τίποτε άλλο μπροστά μας πέρα από ένα κυκλικό – μονίμως επαναλαμβανόμενο δρόμο, θα σταματήσουμε, έτσι απλά, θα πάρουμε μια ανάσα, θα κοιτάξουμε γύρω μας και θα παρατηρήσουμε πως έξω από την ευθεία, ανοίγεται ένας ολόκληρος και πανέμορφος κόσμος που μας περιμένει.

Μας περιμένει για να τον ζήσουμε.. μαζί.