Όλα καλά κι όλα ωραία που έλεγε κι εκείνο το παλιό τραγούδι. Πες μου όμως τι γίνεται με εκείνες τις ημέρες που στ’ αληθινά σιχαίνεσαι -κυριολεκτικά- τον κόσμο; Πες μου, σου έχει τύχει κι εσένα έτσι δεν είναι; Να σιχαίνεσαι του πάντες και τα πάντα, να λες ναι στη φαιδρότητα που σου προκαλούν, να το σκας. Υπάρχει εκεί έξω τόση τοξικότητα, σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια ένταση, που σου είναι εξαιρετικά δύσκολο να την αντιπαρέλθεις. Δεν πάει να είσαι και ο πιο δυνατός μασίστας, εκείνη σε γονατίζει. Καυτό σίδερο μερικές ημέρες η τοξικότητα που πηγάζει από ετούτο τον καλά τακτοποιημένο κόσμο.

Οι ημέρες έγιναν για να κυλούν και τα χρόνια για να σβήνονται. Βέβαια αν με ρωτήσεις απόψε θα σου πω ότι μου μοιάζει σαν να σβήνονται με γραμμές, στους τοίχους μιας φυλακής κάπου στον μεσαίωνα. Με κάρβουνο. Αν με ρωτούσες χθες θα σου έλεγα για μαγικά ταξίδια και πως η ζωή ξέρει και πως εγώ την εμπιστεύομαι, όπως έλεγε η ατάκα στα “φθηνά τσιγάρα”. Είπαμε όμως, χθες…

Κι όλα αυτά ίσως γιατί όσο ραγδαία κι αν αλλάζει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σε ένα κόσμο που συνεχίζει να γυρίζει όταν όλοι κυνηγάνε την ουρά τους, η μεγάλη αλήθεια της ζωής, ήταν, είναι και θα είναι, ότι οι καλύτεροι δεν πιστεύουν πια σε τίποτα και οι χειρότεροι είναι διψασμένοι για νίκες.