Τα πλαστικά καλαμάκια είχαμε μάθει παλαιότερα ήταν η αιτία της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της ανυδρίας, των φυσικών καταστροφών, της ακρίβειας και γενικώς πολλών κακών πραγμάτων. Έπειτα όλη αυτή η ιστορία πήρε το όνομα της “κλιματικής κρίσης” και από τότε μέχρι σήμερα, αυτή η περιγραφή χρησιμοποιείται τόσο πολύ, που σε κάνει μερικές φορές να πιστεύεις, πως ακόμη κι όταν αναπνέεις, προκαλείς κακό στον πλανήτη.

Στη χώρα μας ειδικά που μας αρέσει να πρωτοπορούμε το έχουμε πάει ακόμη παραπέρα. Η κλιματική κρίση ευθύνεται για ότι μπορεί να πάει λάθος με την κρατική της δομή. Ευθύνεται για την ποιότητα της περίθαλψης, της παιδείας, της πρόληψης, της οργάνωσης, της ανομίας, της τρέλας, του χάους στους δρόμους, της υπερβολικής ακρίβειας. Ευθύνεται για τα πάντα. Ακόμη κι αν δεν το βλέπουμε εμείς οι κουτοί και στενόμυαλοι που θέλουμε να κάνουμε κακό στους καλούς ανθρώπους που διαχειρίζονται τις τύχες μας, αυτή ευθύνεται, η κακιά, η κλιματική κρίση.

Το χειρότερο από όλα είναι πως υπάρχουν εκεί έξω πολλοί συνάνθρωποί μας που πιστεύουν ακόμη σε τέτοιες γραφικότητες (sic), που τις αναπαράγουν, που τις κάνουν ευαγγέλιο. Το χειρότερο δεν είναι που τολμούν και τις ξεστομίζουν όσοι τρέχουν να αποποιηθούν των διαχρονικών ευθυνών τους. Είναι που τους πιστεύουν. Που δεν τους αξιολογούν και με αυτό τον τρόπο δεν δίνουν τη δυνατότητα βελτίωσης. Και η ζωή συνεχίζεται κάπως έτσι, με λιγότερο οξυγόνο, με περισσότερες πληγές, στο κορμί και την ψυχή.

Όμως συνεχίζεται. Αφού έτσι τα κάναμε, με τις υγείες μας..