Από παιδί με γοήτευε πολύ το τραγούδι αυτό, ξέροντας ότι δεν καταλάβαινα το νοημά του. Είχα επίγνωση ότι ήμουν ακόμα μικρή, ήταν απο αυτά που μου έλεγαν «θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις» και τότε θύμωνα που δεν καταλάβαινα. Τώρα όμως θυμώνω που κατάλαβα.
Κατάλαβα ότι στην πορεία της ζωής σου τυχαίνει να κάνεις παρέα με άτομα με τα οποία είχες την απόλυτη ταύτιση (wow, νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος που το πίστευε αυτό!), ανθρώπους που απο την πρώτη στιγμή ένιωσες ότι τους ξέρεις χρόνια, φιλαράκια που μαζί τους ξημερώνε, όσο νόμιζες ότι ήταν μόλις δωδεκάμιση. Μπορεί να κάνατε και σχέδια μαζί, να μαζεύατε χρήματα για να πάτε Ισπανία, να περνούσατε όλο το καλοκαίρι στην θάλασσα και να παίζατε πολλές παρτίδες τάβλι.
Εντυπωσιακή είναι η απόλυτη βεβαιότητα απο την μεριά σου, υποτίθεται ότι ήξερες τον εαυτό σου πλέον, ότι τα λόγια που έλεγες δεν υπήρχε περίπτωση να μην γίνουν πραγματικότητα. -Μην χαθούμε ρε συ! -Ναι ρε, εννοείται. Και μέσα σε λίγο καιρό τα αναιρείς, ή οι συνθήκες στα αναιρούν. Και όχι μόνο να μην μείνετε καιρό μαζί, αλλά οι άνθρωποι αυτοί να φύγουν τόσο άξαφνα, σαν ποτέ να μην υπήρξαν.
Είμαι σίγουρη ότι, στις αληθινές σχέσεις, φιλικές και όχι μόνο, κανένας δεν κοροιδεύει τον άλλον όταν μιλάει και στο τέλος, δεν φταίει κανένας για αυτή την ασυνενοησία. Οι συνθήκες και οι αποστάσεις φταίνε. Χιλιομετρικές και αποστάσεις καρδιάς. Και περνάνε οι μήνες και παρατηρείς ανούσια και αστεία περιστατικά στην καθημερινότητά σου και νιώθεις την παρόρμηση να τους τα μεταφέρεις, γιατί τους ξέρεις, ξέρεις ότι αυτό ακριβώς το είδος χιούμορ ήταν μόνο το δικό τους, αυτοί θα χαμογέλαγαν ή ακόμα θα είχαν μια στιγμή ευτυχίας με την εικόνα ενός κουταβιού που κοιμάται ατάραχο στην μέση του δρόμου, ή με ένα κοριτσάκι που χορεύει μόνο στο σαλόνι.
Όμως δεν έχετε πια την επαφή για να τους το πεις και δεν έχεις κανέναν για να το μοιραστείς. Το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό: Γιατί γεμίζεις τη ζωή σου με ανούσιες σκοτούρες και δεν έχεις χώρο για τους άλλους, προβλήματα που αν τα σκεφτείς χαλαρός, σπάνιο λόγω εποχής, τις διώχνεις μέσα σε μια στιγμή, και μετά απο καιρό μπορεί και να μην θυμάσαι ότι σε απασχόλησαν κάποτε.
Ξεχνάς τα σημαντικά, να δώσεις σημασία στους γύρω σου, ξεχνάς ότι είναι περαστικοί, όπως και εσύ, τους θεωρείς δεδομένους, ενίοτε και ενοχλητικούς. Έτσι ο χρόνος που μένει για να τον περάσετε μαζί είναι ελάχιστος, και μόνο εκ των υστέρων, δύο ή πέντε χρόνια μετά, εξηγείς τις μικρές ή μεγάλες κινήσεις νοιαξίματος που έκαναν για σένα αθόρυβα, και τότε χαμογελάς πικρά.
Ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης θα διαφωνούσε. Ο χρόνος, είπε, δεν είναι ποσότητα αλλά ποιότητα. Σωστά, τίποτα δεν φεύγει, τα πάντα, και τα καλά και τα άσχημα τα κουβαλάς μέσα σου, είναι η ιστορία σου και ο μοναδικός πραγματικός πλούτος που μπορείς να αποκτήσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους στέλνεις την αγάπη σου απο μακριά, να εύχεσαι στο Σύμπαν να είναι χαρούμενοι, και να χαμογελάς στο ενδεχόμενο του να βγείτε για μια μπύρα όπως άλλοτε, στο πάντα απρόβλεπτο μέλλον.
Το παρόν κειμενάκι είναι γραμμένο με την ευγενική υποβοήθηση μπυρίτσας (συσκευασία δώρου λόγω Champions League). Κοιτάξτε να απολαύσετε τους φετινούς αγώνες με τους παντοτινούς σας φίλους, ή τους φίλους της στιγμής και να δημιουργήσετε στιγμές, που, ποιός ξέρει;, μπορεί να κρατήσουν για πάντα.
Της Ζανέτ Κασκούτα
_________
© revista.gr – Ιούλιος 2017
