Το ήθος δεν είναι σχολικό βιβλίο για να το σπουδάσει κάποιος. Μπορεί βέβαια να ληφθεί ως μάθημα, αλλά είναι πράγμα που δουλεύεται, και που σε αρκετές περιπτώσεις ή το έχεις ή δεν το έχεις.

Συνδέεται απόλυτα με την κοινωνική μόρφωση του καθενός, με τις παραστάσεις που έχει από τη ζωή, με την ψυχή του και την αντίληψη για τον υπόλοιπο κόσμο, με την συνείδησή του ως προς τον διαχωρισμό του καλού και του κακού, που πάντα θα υπάρχουν κι ας λένε οι “σοφοί” ότι θέλουν.

Το ήθος δηλαδή είναι μια δύσκολη υπόθεση που σε κάποιους ανθρώπους μπορεί να πάρει ακόμη και μια ζωή για να το μάθουν. Άλλοι το έχουν έμφυτο ή το αποκτούν όπως προείπαμε και άλλοι δεν έχουν ουδεμία σχέση με αυτό.

Ε λοιπόν, είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει. Όπως ακριβώς το έγραφε κάποτε ο θείος Τσαρλς Μπουκόβσκι, ότι συνήθως, εκείνοι που κάνουν κύρηγμα ήθους χρειάζονται ήθος.

Ολόκληρη η παγκόσμια ιστορία είναι φτιαγμένη από αυτό το υλικό. Από τις πρώτες ημέρες της λάσπης, μέχρι σήμερα που έχουμε όλα τα κομφορ και που οι λάσπες έχουν παραμερίσει.

Καθημερινά συναντώ τόσο δηθενηλίκι και τέτοιο εγωκεντρισμό που φτάνω να φοβάμαι. Ειδικότερα από τότε που εμφανίστηκε στις ζωές μας ετούτο το χαζοκούτι της ηλεκτρονικής κοινωνικής δικτύωσης. Άλλα λένε, άλλα κάνουν κι άλλα εννοούν. Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας…

Κλείνω το σύντομο ποιηματάκι μου με την σημείωση που κάποιος μεγάλος άνδρας σίγουρα θα είχε πει, εννοώ στο παρελθόν, και που δεν θυμάμαι το όνομά του. Στα σίγουρα όμως είχε δίκιο.

“Η ιστορία έχει την ικανότητα να μας κρίνει όλους. Στο τέλος ο καθένας λαμβάνει ότι ακριβώς του αξίζει. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο”.

Και ακόμη κάτι, δικό μου αυτή τη φορά. “Ηρωϊσμός στις ημέρες μας, δεν είναι τίποτε άλλο,από το να μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη χωρίς να ντρέπεσαι.”

 

Στάθης Ντάγκας