“ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. ΣΑΣ ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ. Θέλουμε ψωμί να μας στυλώσει. Θέλουμε παιδεία δίχως να μας νοιάζει το άριστα του δάσκαλου. Για να σπουδάσουμε την Ελευθερία. Δε θυμόμαστε πόσα χρόνια είμαστε κλεισμένοι εδώ. Ίσως σαράντα, ίσως εκατό, ίσως από πάντα. Είναι μαζί μας πολλά παιδιά, πολλές μητέρες που είπε ο Μάνος. Η δική τους Οδός Ονείρων έγινε εφιάλτης κάτω από τίς ερπύστριες του τανκ που έλιωσαν τον Ορέστη απ’ το Βόλο και τη Μαρία απ’ τη Σπάρτη, που είπεο Καμπανέλλης. Κι όμως, κάποιοι από εμάς σκαρφαλώσαν σε αυτές τις ίδιες ερπύστριες και δραπέτευσαν δόλια. Πήραν αξιώματα, έβγαλαν πύρινους λόγους για τους ακόμα έγκλειστους κι από νέοι έγιναν γέροι και το αίμα τους γέρασε αναίτια, όπως είπε ο Ελύτης.

Μαζί τους γέρασε η Πατρίδα, ο λαός, ο κόσμος ολόκληρος. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Δεν είμαστε κομμουνιστές, ούτε κεντρώοι , ούτε δεξιοί. Είμαστε Έλληνες. Ίσως κι όχι μόνο. Ίσως είμαστε Ρώσοι, Χιλιανοί, Αφρικανοί, Αλβανοί, Κορεάτες και προσπαθούμε να υπερβούμε την εθνότητά μας μην τυχόν και θυμηθούμε πώς να κοιτάξουμε ψηλά για να γίνουμε Άνθρωποι. Έως τότε θα παραμείνουμε Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Άραγε έως πότε θα γιορτάζουν αδιάφορα τη μνήμη μας, αντί να βγουν έξω στους δρόμους και να μπουν στην εθελουσία φυλακή μας, να γίνουμε ΕΝΑ; “

Του Χρήστου Ανδρέου.