Οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη.

Υπάρχει τόση πανουργία, μίσος, βία και παραλογισμός στον μέσο άνθρωπο που είναι αρκετή για να προμηθεύσει έναν ολόκληρο στρατό για μια ολόκληρη μέρα. Και οι καλύτεροι στον φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του, και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη, και οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη…

Εκείνοι που κηρύττουν Θεό, χρειάζονται Θεό.
Εκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη.
Εκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.
Προσοχή στους κήρυκες. Προσοχή στους γνώστες.
Προσοχή σ’ εκείνους που όλο διαβάζουν βιβλία.
Προσοχή σ’ εκείνους που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια,
είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν.

Προσοχή σ’ εκείνους που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα.

Προσοχή σ’ εκείνους που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν.

Προσοχή σ’ εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους.
Προσοχή στον μέσο άντρα. Την μέση γυναίκα.
Προσοχή στην αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια αναζητά το μέτριο.

Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει τόση ιδιοφυΐα στο μίσος τους που είναι αρκετή για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα.

Δεν αντέχουν τη μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά. Θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε… Οτιδήποτε διαφοροποιείται απ’ τα δικά τους μέτρα.

Ανίκανοι όπως είναι να δημιουργήσουν Τέχνη, έτσι είναι ανίκανοι και να την καταλάβουν. Θα εκλάβουν την αποτυχία τους ως δημιουργών μόνο ως αποτυχία του κόσμου συνολικά.

Ανίκανοι όπως είναι να αγαπήσουν πλήρως
θα θεωρήσουν και τη δική σας αγάπη ελλιπή
και θα σας μισήσουν γι’ αυτό
και το μίσος τους θα είναι τέλειο.
Όπως ένα αστραφτερό διαμάντι
όπως ένα μαχαίρι, όπως ένα βουνό,
όπως μια τίγρη, όπως το δηλητήριο…

Η πιο τελειοποιημένη Τέχνη τους.