Είναι καλά όλα αυτά τα βιβλία αυτοβελτίωσης, των διάσημων ψυχολόγων ή ακόμη και κάποια πιο εμπειρικά. Είναι όντως καλά και στις ημέρες μας, είναι καλό επίσης να μην το αφήνουμε με τον ψυχισμό μας, να το ψάχνουμε, να το βελτιώνουμε. Οι σκέψεις μας είμαστε εμείς και οι σκέψεις μας αυτές, είναι ικανές να μας κάνουν το καλύτερο αλλά και το χειρότερο. Όλα οκ μέχρι εδώ.

Από εκεί και ύστερα όμως είναι επίσης καλό να μη φθάνουμε σε αυτό που αποκαλώ “φασισμό της καλής διάθεσης”. Μη λειτουργούμε δηλαδή βάση προτύπων του σήμερα, καθώς είναι δεδομένο ότι θα αποτύχουμε. Τον εαυτό μας θα πρέπει να τον ακούμε και να του επιτρέπουμε χωρίς να τον κριτικάρουμε να νιώθει, να σκέφτεται, ακόμη και πράγματα που δεν είναι ευχάριστα. Δεν είναι δυνατό κανένας να φθάσει στην ευτυχία, που σίγουρα είναι κάποιες μικρές στιγμές, αν δεν έχει πρώτα καταφέρει να περάσει από αρκετά επίπεδα διάθεσης και ψυχοσύνθεσης.

Κι όλα τα παραπάνω κι εγώ τα γράφω εντελώς εμπειρικά και χωρίς να αγγίζω κανένα επιστημονικό μονοπάτι. Άρα θα τα διαβάσετε με το απαραίτητο “φίλτρο” καθώς αποτελούν ένα ακόμη διαφορετικό πρότυπο, όπως εκείνα που καθημερινά σας πλασάρονται στα κοινωνικά δίκτυα.

Το μόνο που λέω λοιπόν με μια κάποια σιγουριά, είναι ότι δεν είναι απαραίτητο να είμαστε πάντα χαρούμενοι. Ότι είναι απαραίτητο να ακολουθούμε τη φύση και τα μονοπάτια της και ίσως, ίσως, να μαθαίνουμε κάτι από εκείνη. Κάτι μέσα μου λέει πως όσο μακρύτερα βρισκόμαστε από εκείνη, τόσο ευκολότερα πέφτουμε ψυχολογικά. Τόσο δυσκολότερα μπορούμε να κατανοήσουμε πράγματα και καταστάσεις. Δεν είναι έγκλημα να αισθάνεσαι άσχημα, ούτε χαρούμενα, ούτε μέτρια. Ας αφήσουμε το χρόνο να κυλήσει και να κάνει τη δουλειά του χωρίς να κριτικάρουμε τόσο αυστηρά τους εαυτούς μας. Ας αφήσουμε το χρόνο να ρέει…

Γράφει ο Σ. Ν. “Chinaski”

Η φωτογραφία είναι του πολύ Στηβ Μακουην από την ταινιάρα “Η μεγάλη απόδραση”.