Σήμερα κάπου διάβασα ότι ξεκινά τυπικά το φθινόπωρο. Με τις εποχές πια δεν τα πηγαίνουμε πολύ καλά, αφού δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις σε ποια από όλες βρισκόμαστε. Ξεκινάς το πρωί με φθινόπωρο, συνεχίζεις το μεσημέρι με βαθύ καλοκαίρι, καταλήγεις πάλι σε ψυχρούλα το βράδυ. Μπάχαλο. Δεν φταίνε βέβαια οι εποχές, τα χρήματα τα φταίνε όλα. Βασικά ούτε αυτά τα μαύρα. Μάλλον εμείς οι άνθρωποι τα καταφέραμε τόσο καλά.
Έτσι όπως είναι μπλεγμένος ο καιρός είμαστε κι εμείς. Χαμένοι κάπου. Στο κάπου βάλτε ότι θέλετε. Λογαριασμοί, ακρίβεια, ενέργεια, πράσινες υποθέσεις, ποσοστά δημοφιλίας, έκπτωτοι “άγγελοι”, υποψήφιοι μνηστήρες, άριστοι μεσάζοντες, εικονικό χρήμα, έλλειψη πολιτισμού, έλλειψη ανθρωπιάς, έλλειψη γενικώς. Μη σας φανούν τόσο μαύρα τα παραπάνω γιατί μπορεί να μην είναι. Ο καθένας άλλωστε βάζει όποιο χρώμα θέλει στην καθημερινή του πραγματικότητα ανάλογα με την αντίληψη, τις συνήθειες, τις δυνατότητες που έχει ή δεν έχει.
Φθινόπωρο και δεν λέει να βρέξει σε ετούτη τη γωνιά της γης ούτε για αστείο. Σύννεφα τριγύρω αρκετά αλλά νεράκι πουθενά. Οι ελιές μου έλεγε ένας φίλος δέσανε από νωρίς μα με την τόση ανομβρία ήταν δώρο άδωρο. Θα ζήσουμε καθώς φαίνεται και φέτος όμορφες στιγμές με το λάδι να πωλείται σε τιμές ακινήτων. Το ίδιο συνέβη με τα υπόλοιπα φυτά καθότι ζωντανοί οργανισμοί είναι κι αυτά άλλωστε.
Φθινόπωρο με τα κανάλια να ρίχνουν τα βαριά χαρτιά τους στο τραπέζι. Σειρές με σκοτωμούς και μπίζνες, ριάλιτι που κινούνται διαχρονικά σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο κλειδαρότρυπας, μπάλα μαζί με άρτους και πολλά θεάματα, ινσταγκραμικές πρωϊνές ζώνες για την προώθηση της μόδας και της απύθμενης ηλιθιότητας που συνδέεται με την κενότητα των ινφλουένσερς και λοιπά όμορφα. Οι άνθρωποι της δημιουργίας, του πολιτισμού, του γραπτού λόγου, της σκέψης, των επιστημών, της μουσικής, απουσιάζουν. Απουσιάζουν από παντού. Μερικές φορές σκέπτομαι μήπως απουσιάζουν κι από τον ίδιο τους τον εαυτό, μήπως δεν υπάρχουν, μήπως η παραγωγή καλών πραγμάτων σταμάτησε τότε και το τότε βρίσκεται πολύ μακριά στο παρελθόν.
Φθινόπωρο λοιπόν με όλους εμάς να μην έχουμε τίποτε παραπάνω από το τώρα. Με αυτό καλούμαστε να πορευθούμε, να βρούμε τα πατήματά μας, να κρατήσουμε στη θέση του το μυαλό μας. Το παρελθόν έχει περάσει ανεπιστρεπτί και το μέλλον είναι για τους αφελείς. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς παρόν.
Θα ήθελα ετούτο το φθινόπωρο να βγω στο βουνό για να μαζέψω μανιτάρια. Να έχω κοντά τη φωτογραφική μου μηχανή και για τις στιγμές που θα αιχμαλωτίσω να γράψω δύο στιχάκια. Να κάνω μια βόλτα στη θάλασσα όταν θα φυσάει, να μην ανοίξω καθόλου την τηλεόραση το βράδυ και να διαβάσω ένα ή και δύο βιβλία παραπάνω. Να μην πιστέψω σε κανένα ψέμα, να μην με νοιάζει τι διαφημίζει ο τάδε διάσημος στα sosial media, να σταθώ κριτικά απέναντι στις πολιτικές ανακοινώσεις. Ίσως αν δημιουργήσω ξανά μερικά από τα παραπάνω για τον εαυτό μου φέτος το φθινόπωρο, να τα δει ο διπλανός μου και να κάνει το ίδιο. Ίσως η ομορφιά και τα καλά πράγματα να είναι μεταδοτικά.
Θα δούμε..
