Όταν η κρίση όπως την βαπτίσαμε εδώ και αρκετά χρόνια θα έχει τελειώσει, στο μέλλον χωρίς να γνωρίζουμε το πότε, θα βρει την χώρα ή εντελώς διαλυμένη ή αναγεννημένη. Για να ακριβολογώ τους ανθρώπους ετούτης της χώρας.
Αυτή η κρίση κατάφερε κάτι που δεν είχε συμβεί σε τόσους αιώνες ιστορίας. Μας απογύμνωσε, άφησε τον νεοέλληνα γυμνό απέναντι στα πάθη του, τα κατονόμασε. Αν δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, πιθανότατα δεν θα είχαμε μάθει ποτέ τα πραγματικά αίτια της κατρακύλας. Γιατί μπορεί φαινομενικά και οικονομικά να γυμνώθηκε ένας ολόκληρος λαός, όμως ο ίδιος ήταν από καιρό “ξεβράκωτος”.
Ξεβράκωτος πολιτισμικά αφού κατάφερε σύντομα να ξεφορτωθεί ότι καλό υπήρχε στην κουλτούρα του. Χωρίς καμία διάθεση να το παλέψει, να το εμπλουτίσει, απλά το έστειλε στον διάολο. Στο όνομα της πλαστικής ικανοποίησης, την δηθενιάς και των παραδεισένιων διακοπών, έστειλε στον αγύριστο οτιδήποτε απαιτούσε πνεύμα και κόπο.
Ξεβράκωτος ηθικά καθώς δεν σταμάτησε ποτέ να επιζητά το προσωπικό συμφέρον. Μια μικρή πληθυσμιακά χώρα, βουτηγμένη από άκρη σε άκρη στις πελατειακές σχέσεις, βουτηγμένη στην ανομία και τα πολλά μέτρα πολλά σταθμά, με λύσσα γέννησε πολίτες που δεν είδαν και δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους.
Αυτό σίγουρα συνδέεται με την πρώτη παράγραφο “ξεβρακώματος”, αλλά και με την επόμενη που γράφεται τώρα και έχει να κάνει με το φτωχότατο μορφωτικό επίπεδο. Ένα ακαδημαϊκό σύστημα που παράγει σε μεγάλο αριθμό αμόρφωτους αριστούχους επιστήμονες. Σύστημα που δεν στοχεύει στην διαμόρφωση χαρακτήρα και κουλτούρας, ουσιαστικής μόρφωσης, αλλά στην παραγωγή κλειστόμυαλων επαγγελματιών. Ξεκάθαρα.
Ακόμη και σήμερα σχεδόν μια δεκαετία μετά την αναγγελία της κρίσης και είναι ελάχιστοι όσοι μπορούν να αντιληφθούν την κατάσταση. Εγκλωβισμένοι σε όλα τα παραπάνω και σε άλλα τόσα άσχημα, βιώνουν το στριμωξίδι ανάμεσα στο δυτικό πρότυπο που απέτειχε στην χώρα μας και σε εκείνο της ανατολής που πιθανότατα ανήκουμε. Προσπαθεί με αγωνία να συντηρήσει ότι αποδεδειγμένα έφερε την καταστροφή. Η υποκουλτούρα της ευκολίας ζει και βασιελεύει και την συναντάμε σε κάθε βήμα, από την τέχνη, την πολιτική, την καθημερινότητα, τις ανθρώπινες σχέσεις. Παντού.
Καθημερινά περιηγούμαι και συμμετέχω όπως είναι φυσικό στα social media. Όχι μόνο για τις ανάγκες του σαιτ αλλά και επειδή η επικοινωνία έχει περάσει στο ηλεκτρονικό επίπεδο. Σε μερικά από αυτά λοιπόν, είναι εμφανέστατη η προσπάθεια του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας να επιδείξει κάτι που δεν κατέχει. Τον εαυτό του.
Όταν θα έχει τελειώσει η κρίση κι εμείς θα είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μπορέσουμε πια να αξιολογήσουμε την ιστορία, όσοι τα καταφέρουν δηλαδή, θα φανεί ξεκάθαρα πως ότι συμβαίνει ήταν και παραμένει φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, για μια μικρή γωνιά της γης με πολίτες που δεν σεβάστηκαν την κληρονομιά τους, την ύπαρξή τους, την ίδια τη ζωή. Ίσως τότε να είναι αργά, όμως, αλήθεια, στη ζωή δεν είναι ποτέ αργά.
Υ.Γ.: Το ότι για ένα επίσης μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, όλα τα δεινά έχουν το πρόσωπο των ξένων, είτε μεγάλων δυνάμεων, είτε μεταναστών, είτε προσφύγων, δεν χρειάζεται φαντάζομαι να το αναλύσουμε. Είναι δείγμα όσων καταπιάνεται το αρθράκι. Δείγμα το λιγότερο φτωχής αντίληψης στο θέμα της μετανάστευσης, αλλά και μισή κατοχή της αλήθειας στο θέμα των μεγάλων δυνάμεων. Οι ευθύνη τους είναι ανάλογη με τη δική μας για όσα συνέβησαν στην ιστορία της Ελλάδας μέσα στον χρόνο, για όσα συνέβησαν δηλαδή εξαιτίας κάποιας Αγγλίας, Γερμανίας, Αμερικής..
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
