Το πρωινό της 18ης Μαΐου του 1987 η Νάπολι είχε μία περίεργη όψη. Οι συνήθως μποτιλιαρισμένοι δρόμοι, έμοιαζαν αδειανοί. Το μεγαλύτερο πάρτι που είχε ζήσει η πόλη που βρίσκεται στη σκιά του Βεζούβιου, είχε διαρκέσει όλη νύχτα και ο κόσμος είχε αποσυρθεί στα σπίτια εξουθενωμένος. Τα σχολεία δεν έπαιρναν απουσίες, οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούσαν, στα μαγαζιά έβλεπες ελάχιστους πελάτες και ακόμη λιγότερους υπαλλήλους! Ο λόγος ήταν απλός. Η Νάπολι είχε μόλις κατακτήσει το πρώτο σκουντέτο της ιστορίας της και ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ως νέος Μωυσής, είχε οδηγήσει στη γη της επαγγελίας το φανατικότερο ποδοσφαιρικό κοινό του πλανήτη!
Η άφιξη του Ντιέγκο στη Νάπολι, με μεταγραφή από την Μπαρτσελόνα, έγινε με τιμές Μεσσία, το 1984. Μία ολόκληρη πόλη, που πολλές φορές στο παρελθόν είχε φτάσει μία ανάσα από τον τίτλο, εναπόθετε στον Αργεντινό τις ελπίδες της για κάτι καλό. Μέχρι που θα έφταναν οι προσδοκίες; Ο Μαραντόνα , που δεν ήταν φειδωλός σε λόγια, είπε εκείνη την μέρα «Μέχρι τον ουρανό». Μία πόλη που λατρεύει το ποδόσφαιρο , ήθελε να δει την ομάδα της πρωταθλήτρια για πρώτη φορά, αλλά κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί έως τότε. Το 1987 θα ήταν η χρονιά της ποδοσφαιρικής έκρηξης του Βεζούβιου! Η Νάπολι ξεκίνησε το πρωτάθλημα με νίκη στη Μπρέσια με γκολ του Μαραντόνα και από την έβδομη αγωνιστιική που πέρασε στην κορυφή μετά από ακόμη ένα γκολ του Μαραντόνα (1-0 την Ρόμα στο Ολίμπικο), δεν έπεσε από εκεί. Μάλιστα, τον Μάρτιο οι «παρτενοπέι» είχαν ανοίξει διαφορά επτά πόντων από τις ομάδες που ακολουθούσαν. Στις 10 Μαίου του 1987, η Νάπολι πανηγύριζε την ιστορική επιτυχία της με την ισοπαλία 1-1 κόντρα στη Φιορεντίνα (που είχε για σκόρερ τον νεαρό Ρομπερτο Μπάτζιο) και συνδυαζόμενη με την ήττα 1-0 της Ιντερ στο Ασκολι. Στις 17 Μαίου, στο τελευταίο παιχνίδι της, έγινε η απονομή του πρωταθλήματος. Και ακολούθησε το μεγαλύτερο πάρτι που έχει γνωρίσει η πόλη.
Ο Μαραντόνα οδήγησε και τρία χρόνια μετά τη Νάπολι στον τίτλο, αλλά πλέον πλαισιωνόταν από σπουδαίους άσους όπως οι Βραζιλιάνοι Καρέκα και Αλεμάο και ο πιτσιρικάς Τζιανφράνκο Τζόλα. Το 1987 ήταν πολύ μόνος. Είχε βοήθειες από τον Φεράρα, τον Μπάνι και τον Τζιορντάνο, αλλά η αλήθεια είναι πως χωρίς τον χαρισματικό Ντιέγκο η Νάπολι θα ήταν μία ομάδα καλή , απλά και μόνο για να βγει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Και άλλες φορές, άλλωστε, στο παρελθόν είχε πλησιάσει στο θαύμα αλλά κάτι πάντα την σταματούσε. Σπουδαίους άσους είχε κατά καιρούς πολλούς, από τον Ομάρ Σίβορι και τον Ζοσέ Αλταφίνι μέχρι τον Κλέριτσι και τον Γιουλιάνο, αλλά την κρίσιμη στιγμή κάτι στράβωνε. Το 1981 με την καθοδήγηση του τεράστιου Ρούντι Κρολ, που πλέον έπαιζε λίμπερο και όχι ακραίος, όπως με τον Αγιαξ, είχε φτάσει στην πηγή. Ισόβαθμη με Ρόμα και Γιουβέντους τέσσερα ματς πριν το τέλος, έχασε δύο φορές στο Σάν Πάολο με 1-0 από αυτογκόλ! Την πρώτη από την καταδικασμένη Περούτζια με αυτογκόλ στο πρώτο λεπτό του Φεράριο και αμέσως μετά από την Γιουβέντους με τον Γκουιντέτι να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας, οδηγώντας μία πόλη στον γκρεμό. Για μέρες δεν κυκλοφορούσε κανείς, οι μαύρες σημαίες έκαναν την εμφάνιση τους στα μπαλκόνια και δύο άτομα αυτοκτόνησαν μην μπορώντας να αντέξουν την απώλεια του τίτλου! Το 1987 ο κόσμος γέμισε το γήπεδο και είχε την κρυφή ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά. Ο Μαραντόνα φωτογραφήθηκε αγκαλιά με το «σκουντέτο», από τον Μάρτιο για τις ανάγκες του ιταλικού περιοδικού Guerin Sportivo, όμως κάποιοι το θεώρησαν γρουσουζιά. Ο ίδιος ο Ντιέγκο φρόντισε να ξορκίσει τα φαντάσματα με την απόδοση του. Στο κρίσιμο προτελευταίο ματς , πήρε το μικρόφωνο πριν αρχίσει ο αγώνας, και οι θεατές τον αποθέωσαν! Ο Ντιέγκο φώναξε ένα μεγάλο ευχαριστώ και τρείς φορες την λέξη Campioni που επανέλαβαν οι τρελλαμένοι οπαδοί στην εξέδρα.
Ο Μαραντόνα λατρεύτηκε σαν Θεός και το 1990 στον ημιτελικό του Μουντιάλ με την Ιταλία κατάφερε να διχάσει τους τιφόζι. «Η υπόλοιπη Ιταλία σας θεωρεί παρακατιανούς όλο τον χρόνο και τώρα που σας χρειάζεται, λέει να είστε δίπλα της. Εγώ σας αγαπώ πάντα και ξέρω πως εσείς θα το δείξετε υποστηρίζοντας την Αργεντινή!» ήταν το απίστευτο μήνυμα του. Πολλοί το έκαναν πράξη και η Ιταλία έπαιξε σε ένα εχθρικό γήπεδο στον ημιτελικό του δικού της Παγκοσμίου Κυπέλλου! Εκείνη τη νύχτα του Ιουλίου του 1990 ο Μαραντόνα εισέπραξε πίσω ό,τι έδωσε στην ομάδα και στην πόλη. Ο κόσμος δεν ξέχασε πως αυτός έβγαλε τη Νάπολι από την ποδοσφαιρική αφάνεια και με το μαγικό του άγγιγμα, τους πρόσφερε κάτι για να είναι υπερήφανοι!
Πηγή: aixmi.gr
