Χρονιά σχολείο το 2016. Ένα σχολείο που φοίτησα και έχω σχεδόν αποφοιτήσει σοφότερος, με μερικές ακόμη πληγές στο σώμα και την ψυχή, αλλά σίγουρα πιο ελεύθερος και πιο σίγουρος ότι το καλό ήταν πάντα ο δύσκολος δρόμος. Και αυτός ο δρόμος είναι η μοίρα μου και τώρα πια είναι αργά για να τραβήξω άλλον. Είναι εκπληκτικό να αναλογιστούμε το πόσους ανθρώπους συναντούμε στη ζωή μας μέσα σε μόλις έναν χρόνο.

Είναι εκπληκτικό επίσης το ότι εκείνοι που θα εκτιμήσουμε στα έσχατά του, στην προσωπική μας ανασκόπηση, είναι ελάχιστοι και θυμόμαστε τα πρόσωπά τους πεντακάθαρα. Ετσι όπως θυμόμαστε εκείνα τα πρόσωπα που αδικήσαμε. Λίγο πριν το τέλος λοιπόν του έτους, ας συμφωνήσουμε ότι η ζωή είναι πανάκριβο δώρο κι ας σταθούμε μόνο σε ότι πραγματικά αξίζει. Σε λίγη αγάπη για τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη, σε έναν έρωτα, στη φύση, σε κοινούς σκοπούς με ιδέες και όραμα για την ανθρωπότητα και σε ότι μας κάνει να χαμογελάμε. Τα υπόλοιπα όλα στα σκουπίδια για ανακύκλωση.