Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς ήταν ένας από τους ανθρώπους του μπασκετ που αγαπήθηκαν στην Ελλάδα πολύ. Όταν έπαιζε στα παρκε, που ήταν ένας εξαιρετικός καλαθοσφαιριστής με πλουραρισμό κινήσεων, αλλά και όταν καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι τα επόμενα χρόνια.
Ήμουν 9 χρόνων και το μπασκετ στην Ελλάδα ανθούσε, όπως γενικότερα αυτό το άθλημα στην χώρα μας τα πηγαίνει περίφημα πολλές δεκαετίες τώρα. Μια ημέρα σαν την σημερινή λοιπόν κι ενώ όλοι βλέπαμε τον αγώνα του Πανιωνίου με τον Παναθηναϊκό, συνέβη αυτό το ανατριχιαστικό ατύχημα που προκάλεσε ο 30χρονος Μπόμπαν στον εαυτό του. Θα θυμάμαι για πάντα ότι πιο άσχημα δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου. Ήμασταν παιδάκια και αυτή η εικόνα με τον πεσμένο στο έδαφος Σέρβο, να μην μπορεί να κουνήσει καθόλου το σώμα του και να στάζει αίμα από το κεφάλι, έπειτα από εκείνο το σφοδρότατο χτύπημα που προκάλεσε στον εαυτό του, καρφώθηκε στη μνήμη μου και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Ήταν ένα δυνατό σοκ.
Είχε δίκιο ο Μπόμπαν για την απόφαση του διαιτητή αλλά πάνω στα νεύρα του αντέδρασε τόσο απότομα, με το λάθος του να τον ακολουθεί στο υπόλοιπο της ζωής του και να τον αφήνει ανήμπορο και με κινητικές δυσκολίες στα επόμενα χρόνια της ζωής του.
Έπειτα όλα είναι ιστορία. Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας από του πιο αγαπημένους μου αθλητές, που θα μπορούσε να φτιάξει πολλές ακόμη αναμνήσεις εντός των παρκε, όμως η μοίρα του έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Η μοίρα και η κακιά στιγμή. Είχε παράπονο ο Σέρβος από τις υποσχέσεις που λάμβανε κατα καιρούς από κάποιους που προφάνως είχαν κοντή μνήμη έπειτα από το ατύχημα. Ο ελληνικός μπασκετικός λαός όμως ποτέ δεν τον ξέχασε και ποτέ δεν θα τον ξεχάσει. Έφυγε από την ζωή στις 28 Ιουνίου του 2006, 13 χρόνια ύστερα από εκείνη την μαύρη ημέρα του τραυματισμού του.
Για εσένα Μπόμπαν που έφυγες πολύ νωρίτερα από όσο έπρεπε και από όσο σου άξιζε. Θα σε θυμόμαστε πάντα.
Ο γιος του Μπόμπαν, Βλάντο Γιάνκοβιτς με τα χρώματα του ΑΡΗ..
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας.
