Θυμάμαι. Κι όταν θυμάμαι δεν είναι πάντα καλό πράγμα. Το παρελθόν σε άλλους επιστρέφει ως καλή ανάμνηση, σε άλλους ως κακή και σε μερικούς ως μάθημα, μπορεί και όλα τα παραπάνω μαζί. Το παρελθόν έχει την διδακτική του αξία όμως και μάλλον θα πρέπει υπό αυτό το πρίσμα να του δίνουμε σημασία. Να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη δηλαδή, να μαθαίνουμε από αυτά του παρελθόντος.

Θυμάμαι τις αγιογραφίες που σκάρωνα, ο αφελής, την εποχή που πίστευα στην αγιότητα του κόσμου. Αγιογραφίες ζηλευτές, που έγιναν σημαίες και οδήγησαν τους αγιογραφημένους στη γη της επαγγελίας, ενώ κανονικά, σε καμία τέτοια εύκρατη γη δεν θα έπρεπε να είχανε βρεθεί.

Θυμάμαι πως παρότι από την εποχή εκείνη είχα αντιληφθεί το λάθος, πως από αγιογράφος βρέθηκα ξαφνικά να είμαι περίπου μισητός από τους μισητούς, το αποτέλεσμα δεν άλλαξε και δεν θα μπορούσα ποτέ να το πάρω πίσω πια.

Θυμάμαι και αυτό μπορεί να είναι καλό ή κακό μα στα σίγουρα είναι διδακτικό.