Καλέστηκα να γνωριστώ με μια παρέα που δεν γνώριζα καθόλου. Είχαν ένα σχέδιο κι ένα σκοπό, για μια ιερή ιδέα να μου το παρουσιάσουν. Μου το παρουσίασαν και ενθουσιάστηκα από τη δυσκολία του εγχειρήματος κι απ’ το ότι απαιτούσε απόλυτη αφοσίωση. Επρόκειτο για εθελοντισμό, για μια ιδέα που κουβαλούσε πολλή ιστορία, για κάτι που αν πετύχαινε θα ήταν μοναδική εμπειρία. Δεν το σκέφτηκα καθόλου και μπήκα μέσα με όλες μου τις δυνάμεις. Ξεκινώντας από το μηδέν κυριολεκτικά, στο πέρασμα του χρόνου δεν περίμενα με τίποτα η επιτυχία να έρθει σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μαζί μας δεν ήταν κανείς στην αρχή. Μια παρέα ασύνδετη που απαρτίζονταν από 5-6 άτομα με πολλή όρεξη. Το μοναδικό τους όπλο μαζί με τον ακραίο τους ρομαντισμό. Τα καταφέραμε κι ας έμοιαζε ακατόρθωτο.

Η επιτυχία ως γνωστόν έχει πάντα πολλούς φίλους κι έτσι κόσμος ήρθε και κόσμος ήθελε να έρθει. Πολλοί ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν να σκέφτονται τον τρόπο που μια τέτοια επιτυχία θα τους βοηθήσει να αναδειχθούν για άλλους σκοπούς που είχαν. Ήρθαν, προσκολλήθηκαν, διάβρωσαν την αρχική παρέα των 5-6 ατόμων, πάτησαν πάνω στην επιτυχία και σε λίγο καιρό ο ρομαντισμός είχε πάει περίπατο για πάντα. Η μικρή ασύνδετη παρέα της αρχής είχε εξαφανιστεί. Τώρα μια παρέα αρπακτικών είχε έρθει να δρέψει τους καρπούς της φιλότιμης προσπάθειας. Κατάφερε μάλιστα να την παρουσιάσει ως δική της, ολότελα δική της.

Όμως έτσι συμβαίνει συχνά εκεί έξω. Οι ρομαντικοί καλά θα είναι να το έχουν κατά νου, πως η εποχή τους έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και πως δεν υπάρχει χώρος για τέτοιου είδους ανθρώπων. Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στο τέλος ο καθένας μαθαίνει όση αλήθεια αντέχει να μάθει. Η αλήθεια βέβαια στέκει πάντα εκεί, καθαρή και διαυγής σαν τον ήλιο.